carmen

Η Carmen είναι το τρίτο έργο του μεγάλου χορογράφου και χορευτή Antonio Gades, ο οποίος μετρούσε ήδη στο ενεργητικό του δυο έργα με τεράστιο «καλλιτεχνικό βάρος», το Ματωμένο Γάμο και τη Ισπανική Σουίτα. Το πασίγνωστο δράμα και η ιστορία της Carmen βασίστηκε στην νουβέλα του Prosper Merimee από την οποία εξ άλλου και ο Μπιζέ εμπνεύστηκε την πασίγνωστη όπερα με τα χαρακτηριστικά μουσικά θέματα.

Η ταινία τιμήθηκε με πάμπολλα βραβεία και της απενεμήθησαν όλες οι μεγάλες διακρίσεις των γνωστών κινηματογραφικών φεστιβάλ, η δε φλαμένκο απόδοση της Carmen καθιερώθηκε σαν την πιο φλογερή χορευτική παράσταση του είδους συγκρινόμενη ισάξια με την ομώνυμη όπερα του Μπιζέ. Antonio Gades και Carlos Saura, δυο μεγάλες μορφές της Ισπανικής τέχνης, o πρώτος στο χορό και ο δεύτερος στον κινηματογράφο, ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα έργο φλογερό, γεμάτο πάθος και συναίσθημα, όπως ακριβώς και η προσωπικότητα της θρυλικής πια πρωταγωνίστριας του. Ο ίδιος ο Gades έχει δηλώσει με έμφαση για την παράσταση ότι αποφάσισε να χορογραφήσει και να παρουσιάσει την Carmen γιατί δεν είδε ποτέ αυτή την γυναίκα σαν ένα άτομο «ελαφρύ» ή σαν μία γυναίκα «ανδροφάγο».
απο e'go.gr




Απόψε είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση της Κάρμεν.
Όποιος είδε αυτό το υπερθέαμα έκφρασης μπορεί να καταλάβει γιατί το έθεσα ως τύχη!
Είναι υπέροχοι όλοι οι καλλιτέχνες Κατά κοινή ομολογία έχουν την ιδιότητα του χορευτή όμως πόσο φτωχή είναι η λέξη για να περιγράψει την έκφραση!! Αυτοί οι άνθρωποι ερωτεύονται, γλεντουν, εξοργίζονται, παθιάζονται, ζουν μέσα από την κίνηση του σώματος τους! Δημιουργούν μουσική με "παλαμάκια" κ λικνίζονται στον ρυθμό αυτής της μουσικής εκπέμποντας ερωτισμό απαράμιλλο!!! Όση ώρα διήρκεσε η παράσταση είχα στην κυριολεξία εγκαταλείψει κάθε αίσθηση χώρου ή χρόνου. Ζούσα απλώς στους δικούς τους ρυθμούς, βίωνα τον κάθε μορφασμό τους, ένιωθα τον κραδασμό από το κάθε χτύπημα των τακουνιών τους και η Κάρμεν.... αχ, η Κάρμεν!! Με τί λόγια να περιγράψει κανείς την τέλεια έκφραση θηλυκότητας κ ερωτισμού!! Την άγρια ανάγκη διεκδίκησης του θέλω!
Ναι, ήταν για μένα παράσταση - εμπειρία! Και είχα την τύχη να την παρακολουθήσω!!! Και θα την πρότεινα σε όποιον νοιώθει πως κάποια κύτταρα του ακόμα μπορούν να πάλλονται!!!!!

[Όλγα, ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ήσουν η αιτία της υπέροχης βραδιάς!]

ένα όνειρο, μια αίσθηση

μέρα ηλιόλουστη
απέραντο λιβάδι
χλόη φρεσκάδα που μυρίζει
τρέχω στην ράχη της
μπερδεύω τα μαλλιά της
χύνω το είναι μου
αγγίζω τη δροσιά της

τρέχω κ πάλι
τρέχω
τρέχω
σαν άνεμος
ανάλαφρα
ανέμελα
είμαι γυμνή
έγνοια καμιά

τώρα πατώ δροσιά νερού
ένα λιβάδι νερολουλουδα
απλώνεται
μπροστά μου
μια γη νερένια
νεραϊδένια
κρυστάλλινη

τρέχω ασταμάτητα
ανάλαφρα
γυμνή κ ελεύθερη
αίσθηση ονείρου..

ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Σήκω ψυχή μου
τα φτερά σου άνοιξε
βούτα στην τρέλα
και
εκτοξεύσου

Δώσε μου ώθηση
δώσε μου δύναμη
δώσε εκκίνηση
να τρέξω στα λιβάδια
να αρπάξω τον έρωτα
απ τη χαίτη
να δω με πείσμα τη ζωή
ν αδράξω τ άυλο της
φόρεμα
και να καλπάσω
με ένα σύννεφο σύντροφο
να νιώσω γεύση ανεμελιάς
γεύση ελευθερίας
γεύση χαράς

Δώσε ψυχή μου ώθηση
δώσε ψυχή μου δύναμη
δώσε εκκίνηση
τ αγέρι να φιλήσω
και σαν το άρωμα γεμίσει
τα πνευμόνια
κ όταν η αίσθηση αγγίξει
τα σημεία
όταν το γέλιο μου αντηχήσει
ξανά
δυνατό, άγριο, ατίθασο-
τότε θα τρέξω μακρυά,
μακρύα,
μακρυά από μικρόψυχες υπάρξεις-
μες του ονείρου μου
το γάργαρο νερό
θα πιω να ξεδιψάσω

Σήκω ψυχή μου
τα φτερά σου άνοιξε
και χάρισε μου το ταξίδι
που μου αναλογεί

σήκω ψυχή μου...

η μηλιά που έδινε

μια φορά κ ένα καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.
και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της κ τα έπλεκε στεφανι και έπαιζε.
σκαρφάλωνε στον κορμό της και έκανε κούνια στα κλαδιά της και έτρωγε μήλα.
και όταν το αγόρι κουραζόνταν αποkoιμιόταν στον ίσκιο της.
και το αγόρι αγαπούσε τη μηλια..παρα πολύ.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα πέρασαν χρόνια.
και το αγόρι μεγάλωσε.
και πολλες φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλια κ η μηλιά είπε:
- έλα, αγορι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου απο κάτω και να σαι ευτυχισμένο
-είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω, είπε το αγόρι.
-θέλω να αγοράσω πράγματα και να περάσω καλα. θέλω λεφτά. μπορείς εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που χρειαζομαι;
-λυπάμαι, είπε η μηλιά, δεν έχω λεφτα, έχω μονάχα φύλλα κ μήλα.
πάρε τα μήλα μου και πουλησε τα, αγόρι.
και τότε το αγόρι, σκαρφάλωσε στη μηλια , μάλεψε ΟΛΑ τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα το αγόρι έκανε πολύ καιρο να φανεί ξανά. και η μηλιά ήταν λυπημένη.
ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε και η μηλια τρεμούλιασε απο την χαρά της και είπε:
-έλα αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου, να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου ,να σαι ευτυχισμένο.
-δεν έχω καιρό να σκαρφαλώνω στα δέντρα, είπε το αγόρι. θέλω ένα σπίτι που να μου δίνει ζεστασιά, θέλω γυναίκα και παιδιά. μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;
-εγώ δεν έχω σπίτι, είπε η μηλιά, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χρίσεις ένα σπίτι και να σαι ευτυχισμένο.
και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της μηλιας και τα πήρε μαζί του.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα το αγόρι έκανε πολύ καιρο να φανεί ξανά και όταν ξαναγύρισε η μηλιά απο τη συγκίνησε μπορεσε μόνο να ψιθυρίσει:
-έλα αγόρι, έλα να παίξεις.
-είμαι πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίξω, είπε το αγόρι. θέλω μια βάρκα να με πάρει μακρυά . μπορεις να μου δώσεις μια βάρκα;
-κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα, αγόρι, έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να σαι ευτυχισμένο.
και το αγόρι έκοψε τον κορμό της, έφτιαξε μια βάρκα και έφυγε μακριά.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμενη ... μα όχι πραγματικά.

και ύστερα απο πολύ καιρο το αγόρι ξαναγύρισε.
- λυπάμαι αγόρι, μα δε μου απέμεινε τίποτα να σου δώσω, είπε η μηλιά. δεν έχω μήλα
-τα δόντια μου δεν έιναι πια για μήλα, είπε το αγόρι.
-δεν έχω κλαδια, δεν μπορείς να κάνεις κούνια..
-είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κουνια, είπε το αγόρι.
-δεν έχω κορμό, δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις..
-είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώσω
-λυπάμαι, αναστέναξε η μηλιά. μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι...μα δεν μου απόμεινε τίποτα πια. δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. λυπάμαι...
-δεν θέλω και πολλά τώρα πια, είπε το αγόρι, μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. είμαι πολύ κουρασμένος.
-τότε, είπε η μηλιά, και ίσιωσε όσο μπορούσε τον κορμό της, τότε, ένα γέρικο κουτσουρο είναι ότι πρέπει για να κάτσεις και να ξαποστάσεις. έλα, αγόρι, κάτσε. κάτσε και ξεκουράσου
και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...

απο ΕΚΔΟΣΕΙς ΔΩΡΙΚΟς "το δέντρο που έδινε"

είμαι το νουμερο...

"Λοιπόν φίλοι μου, είμαστε παγιδευμένοι όλοι-όπως το καταλαβαίνει ο καθένας-και μάλιστα με τη συγκαταθεση μας, χωρίς καμιά απολύτως αληθινή διαμαρτυρία απο μέρους μας. Αντίθετα, διαμαρτυρόμαστε συνεχως για την καλύτερη οργάνωση της παγίδας μας.
Γιατί διαμαρτύρεστε τώρα που επιτέλους μας την προσφέρουν;
Δεν είσαι παρά ενας αριθμός.
Πάντοτε ήσουν ένας αριθμός.
Στο ληξιαρχείο, στο σχολείο, στους βαθμούς, στο στρατό , στην εφορία, στην ταυτότητα, στο τηλέφωνο, στον τραπεζικό σου λογαριασμό, στην κοινωνική σου ασφάλιση, στην πιστωτική κάρτα, στο σειριακό αριθμό των ιδιοκτητών σου ηλεκτρονικών συσκευών, στα προιόντα του σούπερ μάρκετ, στις τιμές που έχουν οι καταναλωτικές σου επιθυμίες, στους εκλογικούς καταλόγους, στο ποσοστό που σου αναλογει στις τηλεοπτικές μετρήσεις ακροαματικότητας, στο μισθό σου, στη διεύθυνση σου στο ίντερνετ, στη διεύθυνση του σπιτιού σου, στην πόρτα του διαμερίσματος σου, στη ΔΕΗ, στην ύδρευση, στον ΟΤΕ, στα κοινόχρηστα, στα δικαστήρια, στην αστυνομία, στο πρωτοδικείο, στο ζώδιο, στο λαχείο, στο αεροπλάνο κ στο τρένο , στην πινακίδα του αυτοκινήτου σου, στη θέση του θεάτρου, στην ληξιαρχική πράξη θανάτου, στο νεκροταφείο, στο οστεοφυλάκιο...
Όλοι αυτοί οι αριθμοί είσαι εσύ. Κανένας δεν νοιάζεται για το όνομα σου. Ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς σου (απο τον "αριθμό" του πορτοφολιού σου μέχρι τον "αριθμό" των επιδόσεων σου). Και πάντα διαμαρτυρόσουν ότι τα πράγματα δε δουλεύουν σωστά, ότι δεν αξιολογήσαι σωστά, ότι δεν υπάρχει οργάνωση, εξυπηρέτηση, ασφάλεια, οικοομία, ότι δεν σου πέφτει το λαχείο, ότι δεν είναι σωστό το ένα, ότι δεν είναι σωστό το άλλο.... τί θέλεις τώρα; Γιατί σε πειράζει που έρχονται επιτέλους και κάνουν τη ρύθμιση που ουσιαστικά επιθυμούσες και εργαζόσουν για αυτή χωρίς να το συνειδητοποιείς; Με τη Νεα Παγκόσμια τάξη, με τα νέα συστήματα ελέγχου και με ότι θα επακολουθήσει, θα κάνουν όλους αυτούς του αριθμούς ΕΝΑ ΑΡΙΘΜΟ. Αυτο που πάντα ήσουν. Καί όλα θα είναι οργανωμένα και προβλέψιμα. Χωρίς καθόλου φαντασία. Έτσι και αλλιώς, εφημερίδες διάβαζες, σουξέ-τραγούδια άκουγες, δεν διάβαζες ούτε άκουγες "περιέργα πράγματα". Τη φαντασία σου τη χρησιμοποιούσες μόνο για σεξουαλικές φαντασιώσεις και για οράματα πλούτου και ιδιοκτησίας. Έτσί, ούτη τη ¨φαντασία" σου πρόκειται να χασεις. Έρχονται οι εκπρόσωποι σου στην εξουσία, και σου δίνουν την οργάνωση και την ασφάλεια που πάντα ήθελες. Γιατί διαμαρτύρεσαι; Τώρα θα πάψεις να είσαι διχασμένη αριθμητική προσωπικότητα. Θα είσαι στα αλήθεια ένας και μόνο αριθμός. Ώριμος και συγκεκριμένος άνθρωπος, χρήσιμος στην κοινωνία. Κι αυτος που σε εξουσιάζει είναι ένας αριθμός. Αλήθεια, φαντάζεσαι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αν αυτό είναι ο 666 ή ο 4857927590986825;;.... "

αποσπασμα απο το βιβλίο "ο πόλεμος ενάντια στο ΜΑΤΡΙΧ"
αλήθεια φίλοι μου, ποια είναι η γνώμη σας για τα παραπάνω;