Προ ημερών βρέθηκα με μια παρέα για κρασάκι. Σε μια πλατεία. Σε ένα ταβερνάκι. Ανάμεσα σε άλλα ταβερνάκια και σε πολλές πολυκατοικίες.
Βρέθηκα σε ένα μωσαϊκό ανθρώπων. Μια ποικιλία σε ότι αφορά την ηλικία, την επαγγελματική ενασχόληση, το μορφωτικό επίπεδο, την καθημερινότητα, τις συνήθειες, τις απόψεις, τα βιώματα..Ακόμα και το κίνητρο που μας έσμιξε διαφορετικό ήταν. Ακόμα και αυτό το συναίσθημα που οδήγησε καθενός τα βήματα άλλαζε Θα μπορούσα να συνεχίσω να αναφέρω διαφορές όμως σταματώ εδώ.
Σε ένα τραπέζι λοιπόν με μεζέδες, ρακί και κρασί ξεδιπλώθηκε μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κάποιος μίλησε για ιστορία και πολιτική, κάποιος μίλησε για παραμύθια και την ερμηνεία τους. Μιλήσαμε για την έννοια του χρόνου σε σχέση με τη μουσική κ το λόγο. Άκουσα, ναι, σ' αυτή την παρέα, για πρώτη φορά την λέξη "αντι-άτομο" και απόλαυσα μια διαφορετική ερμηνεία της καθημερινότητας. Κάποιος μίλησε για το παιδί του και κάποιος μίλησε για τη ζωή του! Υπήρχαν και κάποιοι με φανερή διάθεση να γελάσουν, να ξεχάσουν, να δραπετεύσουν, να κλέψουν στιγμές Μα, τί λέω; ΄Όλοι κλέψαμε στιγμές! Στιγμές διαφορετικές και όμορφες. Γιατί δεν ήταν μια συνηθισμένη βραδιά εφόσον δεν ήταν μια συνηθισμένη παρέα.
Τελικά, η ανθρώπινη (επί)κοινωνία είναι όμορφη, πολύτιμη. Η ομορφιά της βασίζεται στο διαφορετικό και τον σεβασμό μας προς αυτό. Αν βγούμε απο τις μικρόψυχες υπάρξεις μας, αν δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να διευρύνει την αγκαλιά του, θα δούμε πως όλοι σε ένα τεράστιο φαγοπότι βρισκόμαστε. Μόνο που δεν σηκώνουμε τα μάτια από το δικό μας πιάτο μην τυχόν συναντήσουμε τη ματιά του διπλανού μας.
Εεεεεεεεε, άνθρωποι!!!!
Σηκώστε ψηλά τα ποτήρια σας!!! Στην υγειά μας!!! Κερνά η νύφη!!! Η ζωή....
Αναρτήσεις
