Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

κερνά η νύφη...



Προ ημερών βρέθηκα με μια παρέα για κρασάκι. Σε μια πλατεία. Σε ένα ταβερνάκι. Ανάμεσα σε άλλα ταβερνάκια και σε πολλές πολυκατοικίες.

Βρέθηκα σε ένα μωσαϊκό ανθρώπων. Μια ποικιλία σε ότι αφορά την ηλικία, την επαγγελματική ενασχόληση, το μορφωτικό επίπεδο, την καθημερινότητα, τις συνήθειες, τις απόψεις, τα βιώματα..Ακόμα και το κίνητρο που μας έσμιξε διαφορετικό ήταν. Ακόμα και αυτό το συναίσθημα που οδήγησε καθενός τα βήματα άλλαζε Θα μπορούσα να συνεχίσω να αναφέρω διαφορές όμως σταματώ εδώ.

Σε ένα τραπέζι λοιπόν με μεζέδες, ρακί και κρασί ξεδιπλώθηκε μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κάποιος μίλησε για ιστορία και πολιτική, κάποιος μίλησε για παραμύθια και την ερμηνεία τους. Μιλήσαμε για την έννοια του χρόνου σε σχέση με τη μουσική κ το λόγο. Άκουσα, ναι, σ' αυτή την παρέα, για πρώτη φορά την λέξη "αντι-άτομο" και απόλαυσα μια διαφορετική ερμηνεία της καθημερινότητας. Κάποιος μίλησε για το παιδί του και κάποιος μίλησε για τη ζωή του! Υπήρχαν και κάποιοι με φανερή διάθεση να γελάσουν, να ξεχάσουν, να δραπετεύσουν, να κλέψουν στιγμές Μα, τί λέω; ΄Όλοι κλέψαμε στιγμές! Στιγμές διαφορετικές και όμορφες. Γιατί δεν ήταν μια συνηθισμένη βραδιά εφόσον δεν ήταν μια συνηθισμένη παρέα.

Τελικά, η ανθρώπινη (επί)κοινωνία είναι όμορφη, πολύτιμη. Η ομορφιά της βασίζεται στο διαφορετικό και τον σεβασμό μας προς αυτό. Αν βγούμε απο τις μικρόψυχες υπάρξεις μας, αν δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να διευρύνει την αγκαλιά του, θα δούμε πως όλοι σε ένα τεράστιο φαγοπότι βρισκόμαστε. Μόνο που δεν σηκώνουμε τα μάτια από το δικό μας πιάτο μην τυχόν συναντήσουμε τη ματιά του διπλανού μας.

Εεεεεεεεε, άνθρωποι!!!!
Σηκώστε ψηλά τα ποτήρια σας!!! Στην υγειά μας!!! Κερνά η νύφη!!! Η ζωή....


SYNC ME @ SYNC

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

κρυψε με διαβάτη


κρύψε με, διαβάτη εσύ
στην ανωνυμία του περαστικού
δώσε μου μια γωνιά σιμά σου
δυο κουβέντες κι ύστερα φύγε
σαν κάθετι που αγάπησα
σαν ότι έδειχνε αληθινό
σαν καθετι αλαργινό κ ξένο

οχι, οχι, όχι

τη θέληση μου άλλαξα
δεν θα κρυφτώ
δεν ψάχνω πια για αγκαλιά
-σαν ποια το βάρος μου ν'αντέξει;

θα βγω να τρέξω
στο άτι των θέλω μου αναβάτης
μπορώ να αντέξω
την πιο τρελή της ρότας μου τροχιά
και θα αναπνεύσω
σε ότι αύριο μου χάρισε χαρά

μέρες σκληρές
νύχτες τρελές
στιγμές ολέθρου
κορμιά σκισμένα
αποκολλημένα
ψυχή μου
κρεουργημένη
ανασα σήψης
το φως γυρεύω
πληγές σκαλίζοντα
αιμοραγώ
πονος βαθύς
πίκρα στα χείλη
κενό το βλέμμα

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

θέλω αγαπη..


θέλω αγάπη
έχω αγάπη
αγάπη να δώσω
αγαπη να μοιράσω
αγάπη να νοιώσω
αγάπη να ζήσω

την θέλω απολυτη
για μένα
σε μένα
προς εμένα
απο μένα σε σενα

την θέλω αυθορμητη
αληθινή
αγρια
δυνατή

θέλω να ανασαίνω αγάπη
να εκπνεω αγαπη
αποπνέω αγάπη
και κάθε πόρος του κορμιου
αγαπη να δίνει
αγαπη να παιρνει
αγαπη να βιώνει

την θέλω στην αίσθηση
να αγγίζει
να μυρίζει
αγαπη

την θέλω στον ήχο της φωνής
να φωνάζει
να ψέλνει
να σιγομουρμουρίζει
να τραγουδά
αγαπη

την θέλω στο δάκρυ
ελεύθερη
στην καμπύλη του προσώπου
και στων χειλιών την
απληστη γωνιά
να νοστιμίζει
αγαπη...