βγηκαν εξω τα αισθηματα
σε χιλιες μυριες συγκινησεις
στιγμες τροχια που χαραξαν
και απλωσαν ατακτα
κυλισαν κατω απο του καναπε
τ αραχνιασμενο ποδι
κοκκινες στρογγυλες κηλιδες
μνημης κ αιματος απο το κοκκινο
το ροδι της καρδιας μου
με μια γευση στιφή που
ποτε δε συνήθισα
το χρωμα του εβαψε
τη λευκοτερη της συνειδησης μου γωνια
με αφελεια ρωτησα
πως να εξαφανισω τον λεκε