ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΕΝΑ

ΛΕΩ ΝΑ ΣΤΕΙΛΩ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ. ΑΦΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΣΤΕΙΛΩ ΔΕΝ ΈΧΩ ..
ΛΕΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΩ ΤΑ ΝΈΑ ΜΟΥ. ΤΑ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ Κ ΤΙς ΣΥΜΦΟΡΈς ΜΟΥ. ΛΟΙΠΟΝ,






ΠΕΜΠΤΗ, 18/12/08


ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ.
ΣΤΕΛΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΌΤΙ ΕΊΜΑΙ ΚΑΛΆ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ ΜΟΥ ΚΥΛΑ Κ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ.
ΞΕΚΙΝΩ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΉΧΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ Κ ΜΕ ΡΟΜΠΟΤΙΚΕς ΚΙΝΗΣΕΙς ΓΕΜΙΖΩ ΤΗΝ ΚΑΦΕΤΙΕΡΑ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΈΚΟΨΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΌ. ΔΕΝ ΜΕ ΈΠΑΙΡΝΕ Η ΏΡΑ ΝΑ ΦΤΙΆΞΩ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΜΥΡΩΔΑΤΟ ΚΑΪΜΑΚΙ ΠΟΥ ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΤΙς ΑΙΣΘΗΣΕΙς. ΚΑΦΈς ΦΙΛΤΡΟΥ ΛΟΙΠΟΝ, ΔΥΝΑΤΌς, ΖΕΣΤΟΣ, ΓΡΉΓΟΡΟς ΧΩΡΊς ΙΔΙΑΊΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΉ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΊΑ ΤΟΥ. ΝΕΡΟ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ , ΣΤΡΑΒΟ ΧΑΜΌΓΕΛΟ -ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑ ΜΈΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΈΠΤΗ;;- ΧΜ, ΈΧΩ ΝΑ ΔΏΣΩ ΜΆΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΛΛΙ. ΜΆΛΛΟΝ ΘΈΛΕΙ ΒΆΨΙΜΟ ΜΑ ΠΟΙΟς ΘΑ ΤΟ ΔΕΙ;;; ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ, ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ, ΚΟΤΣΟς ΨΗΛΑ, ΚΡΑΓΙΟΝ Κ ΜΆΣΚΑΡΑ , ΑΝΤΕ Κ ΛΊΓΟ ΡΟΥΖ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΕΙ Η ΧΛΩΜΆΔΑ! ΜΑ ΠΟΥ ΠΉΓΕ Ο ΣΚΎΛΟς ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΚΆΛΤΣΑ;; ΠΦ!! ΑΣΤΕς ΑΥΤΕς. ΘΑ ΒΆΛΩ ΤΙς ΆΛΛΕς ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΙΝΊ, ΘΑ ΧΟΥΝ ΣΤΕΓΝΏΣΕΙ.. ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΡΤΟΦΌΛΙ , ΚΛΕΙΔΙΑ, ΚΙΝΗΤΟ ΣΤΗΝ ΤΣΆΝΤΑ ΚΑΙ... ΔΡΟΜΟ!!!

ΑΥΤΗ Η ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΗς ΚΆΘΕ ΜΈΡΑς. Κ ΛΈΩ ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΑ ΔΡΌΜΟΥ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ. Η ΜΕΡΑ ΚΥΛΑ Κ ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑ..Ε, ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;; ΉΡΘΑΝ Κ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΔΏΡΑ Κ ΚΟΡΔΕΛΕς Κ ΔΈΝΤΡΑ Κ ΜΠΑΛΕς Κ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕς ΚΑΙ... ΚΑΙ...ΚΑΙ... ΚΑΙ ΑΛΉΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΆ!!!
ΜΟΝΟ... ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ , ΝΑ, ΌΤΙ ΜΟΥ ΓΡΆΦΩ ΓΡΆΜΜΑ! ΘΑ ΜΕ ΕΠΑΙΡΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΕΊΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΎΣΚΟΛΟ. ΜΟΥ ΓΡΑΦΩ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΩ, ΝΑ ΑΝΑΦΈΡΩ, ΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΙΧΡΉ Κ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ!! ΜΟΥ ΓΡΑΦΩ ΓΡΆΜΜΑ ΓΙΑΤΊ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΣΉΜΕΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΩ ΤΙς ΚΑΡΤΕς ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Κ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΡΙΟ. ΜΟΥ ΓΡΑΦΩ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΙΛΉΣΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΊΣΩΣ ΑΝ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΑ ΝΕΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΜΠΑΘΗΣΩ ΛΊΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ , ΝΑ ΤΟ ΕΚΤΙΜΗΣΩ Κ ..[ΓΙΑΤΊ ΌΧΙ;] ΝΑ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΩ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ !! ΜΗΠΩς ΑΝ ΚΑΤΑΓΡΑΨΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΌΣΟ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΤΟΥς ΔΩΣΩ ΛΊΓΗ ΑΞΊΑ;; ΙΣΩΣ Κ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΣΑΔΙΑΣΩ...χιχιχι!!!

ΛΟΙΠΟΝ ΣΉΜΕΡΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΑ Κ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΊΛΗ!! ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!!! ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ..... Α, ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΣΚΥΛΆΚΙ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΠΑΦΙ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ!!! ΧΧΑΑΧΑΑΑΑΑΧΑΑΑΑ!!! ΑΝ ΔΕ ΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΡΕΛΗ , ΊΣΩς Κ ΝΑ ΜΟΥ ΚΆΝΕΙ ΤΗ ΧΑΡΗ !!

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΡΑΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ Η ΏΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ!! ΙΣΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΛΥΚΕΙΑ ΣΥΝΉΘΕΙΑ. ΤΏΡΑ ΌΜΩς ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΗΣΩ ΓΙΑΤΊ ΈΧΩ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΣΕ ΜΙΣΗ ΏΡΑ Κ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ...

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ κ ΑΓΑΠΗ
Ο ΕΑΥΤΌς ΣΟΥ

μια αναμνηση απο σενα

Μια φωτογραφία σου
κρυμμενη κάπου σαν αναμνηση
γλύστρισε μες την κάμαρα μου
Μια γνώριμη φιγούρα
μου χαμογελά
Τί σκέψη να χες τότε στο μυαλο σου;
Τόσες στιγμές, τόσα τραγούδια,
ψίθυροι,
αγκαλιάσματα
κραυγές σιγής.
ανάσες,
σμιξίματα...
Μια φωτογραφία σου
το χρόνο γύρισε
και σ ανακάλυψα
μες του μυαλού τα μονοπάτια
και σ άγγιξα
και μύρισα
τη γνώριμη ευωδιά σου
σε κοίταξα
και σου έταξα
να φύγω μακρυά σου...

στα γρανάζια του χρόνου

Ιστορίες καθημερινής φρενίτιδας.
Ρυθμοί εξουθένωσης.
Καρδιές που χτυπούν σαν τρελές.
Αιτία ο χρόνος. Πιο σωστά, η έλλειψη του.
Ο χρόνος που είναι αντίπαλος.
Ο χρόνος που μας κυνηγά. Που μας δυναστεύει.
Που μας δείχνει κάθε φορά πόσο δύσκολο είναι να τον προφτάσουμε.
Ο χρόνος πιέζει κ η καρδιά μας χτυπά.
Κάθε φορά δυνατά, δυνατότερα...
Εκνευρισμός, κούραση, πικρία.
Και μέσα στου χρόνου τα δίχτυα η ζωή μας.
Παγιδευμένη μαζί με ότι αγαπούμε.
Μαζί με στιγμές που χάνονται.
Με πρόσωπα αγαπημένα που αλλάζουν.
Μαζί με ότι δημιουργήσαμε μα δε χαρήκαμε
γιατί δεν είχαμε τον χρόνο να το καμαρώσουμε.
Και ο χρόνος κυλά... και η ζωή μας γλιστρά..
και οι ρυτίδες στο μέτωπο βαθιές.
Κάθε ρυτίδα ένας αγώνας
ενάντια στο χρόνο που μας χαράκωσε βαθιά.
Και οι αγαπημένοι μας;
Γλίστρησαν και αυτοί από την ζωή μας.
Μα, ω τί φρίκη, πότε απέκτησε ρυτίδες το παιδί μου;;

αποψε και πάλι..

απόψε σε θέλω στο μπαλκόνι
σπουργίτι της φωτιάς
της φλόγας
του πάθους
μες τις φτερούγες φυλάκισες
και απόψε τα όνειρα μου

καθάρια και πανίσχυρα
ειρωνικά
τα άστρα με κοιτούν

απόψε τ' αγέρι μου λέει
το τραγούδι σου
το τραγούδι μας
το τραγούδι του τόπου μας
όπου δροσάτα αγγελούδια
πλέκουν στεφάνι
τα φιλιά μας

ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ

την προηγουμενη εβδομάδα λαμβανοντας μέρος σε διαγωνισμό που πραγματοποιησε ο

John/Thanos
BLOGOHOLICS

oynagki.pblogs.gr

κερδισα προσκλήσεις για την παράσταση ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ.
προκειται για μια υπεροχη κωμωδια με εξυπνους διαλόγους, κεφάτους ερμηνευτες και πολύ πολύ ζεστή ατμοσφαιρα.
ένα δειγμα απο τους διαλόγους παραθέτω εδώ:


ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Πέτρο αγόρι μου, αν δεν είχα κ σένα τι θα γινόμουν; Είσαι η μοναδική μου παρηγοριά εδώ μέσα. Να σε δω; Μια χαρά είσαι. Μια χαρά.

ΠΕΤΡΟς Ναι, οι δυο τρομάρες λείπουνε. Περάστε. Καθίστε.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Να κάτσω; Τι είναι αυτά που λες; Δουλειά Πέτρο μου. Είδες εσύ με τη δουλειά; Μια χαρά. Η δουλειά δυναμώνει τον άνθρωπο. Τον γεμίζει σφρίγος. Ζωή.

ΠΕΤΡΟΣ Έ, να μας έρχεστε συχνότερα κύριε Πετρόπουλε, κάτι θα βρεθεί να κάνετε κ εσείς.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Που τέτοια τύχη Πέτρο μου;;; Εμάς θα μας φάνε τα σαλόνια και τα νυχτερινά κέντρα. Τι να κάνουμε; «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».

ΠΕΤΡΟς Όχι, δεν κάνετε καλά. Ο άνθρωπος έχει πρώτιστο καθήκον να προσέχει τον εαυτό του. Μην κάνετε υπερωρίες κ μάλιστα τοιούτου κουραστικού…μεταμεσονύκτιου είδους.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Τι είναι αυτά που λες Πέτρο μου; Γίνεται τίποτα χωρίς αυτά; Ξύπνα Πέτρο, ξύπνα.

ΠΕΤΡΟς Ε, που θα πάει; Πες ο ένας, πες ο άλλος, κάτι θα γίνει κ με μένα.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Εγώ να δω τι θα κάνω. Εσύ κάθεσαι εδώ, βγάζεις αβέρτα μπάγκα δουλειά και εννιά έχει ο μήνας. Ρωτάς όμως ποτέ, πως κ που κλείνονται αυτές οι δουλειές; Που κλείνονται Πέτρο μου;;;;

ΠΕΤΡΟς Που κλείνονται κύριε Πετρόπουλε;

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Στα σαλόνια κλείνονται Πέτρο μου, στα σαλόνια.

ΠΕΤΡΟΣ Με κατεβασμένα παντελόνια;

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Και αυτό Πέτρο μου. Στα σαλόνια και στα νυχτερινά κέντρα. Εσύ βέβαια κάθεσαι εδώ στις γραφειάρες σου..

ΠΕΤΡΟς …τις προκάτ.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟς Έχεις τους εργάτες που κάθονται σούζα και ας τον, τον Πετρόπουλο να βολοδέρνει στις φιγούρες του ζεϊμπέκικου και στις στροφές της ντίσκο. Αχ, αχ, αχ, η μέση μου.

ΠΕΤΡΟς Ε, κοντά, είναι αυτά: ντίσκο…παθεια.



Κουλουβάχατα - στο θέατρο Μπέλλος - Κέα στη Πλάκα


ευχαριστώ πολύ τους φιλους απο το oynagki.pblogs.gr

εμμονες

σφήνωσε η σκέψη
ανάμεσα στο χτες και το αύριο
ανάμεσα στο αργά και στο γρήγορα
σημάδια αναφοράς
γεγονότα - σημάδια
όνειρα - γεγονότα
μα όταν το σήμερα γίνει χθες
το αύριο το σήμερα θ αγγίξει
σπατάλη νιότης θα φανεί
η σκέψη για τα γεγονότα

carmen

Η Carmen είναι το τρίτο έργο του μεγάλου χορογράφου και χορευτή Antonio Gades, ο οποίος μετρούσε ήδη στο ενεργητικό του δυο έργα με τεράστιο «καλλιτεχνικό βάρος», το Ματωμένο Γάμο και τη Ισπανική Σουίτα. Το πασίγνωστο δράμα και η ιστορία της Carmen βασίστηκε στην νουβέλα του Prosper Merimee από την οποία εξ άλλου και ο Μπιζέ εμπνεύστηκε την πασίγνωστη όπερα με τα χαρακτηριστικά μουσικά θέματα.

Η ταινία τιμήθηκε με πάμπολλα βραβεία και της απενεμήθησαν όλες οι μεγάλες διακρίσεις των γνωστών κινηματογραφικών φεστιβάλ, η δε φλαμένκο απόδοση της Carmen καθιερώθηκε σαν την πιο φλογερή χορευτική παράσταση του είδους συγκρινόμενη ισάξια με την ομώνυμη όπερα του Μπιζέ. Antonio Gades και Carlos Saura, δυο μεγάλες μορφές της Ισπανικής τέχνης, o πρώτος στο χορό και ο δεύτερος στον κινηματογράφο, ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα έργο φλογερό, γεμάτο πάθος και συναίσθημα, όπως ακριβώς και η προσωπικότητα της θρυλικής πια πρωταγωνίστριας του. Ο ίδιος ο Gades έχει δηλώσει με έμφαση για την παράσταση ότι αποφάσισε να χορογραφήσει και να παρουσιάσει την Carmen γιατί δεν είδε ποτέ αυτή την γυναίκα σαν ένα άτομο «ελαφρύ» ή σαν μία γυναίκα «ανδροφάγο».
απο e'go.gr




Απόψε είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση της Κάρμεν.
Όποιος είδε αυτό το υπερθέαμα έκφρασης μπορεί να καταλάβει γιατί το έθεσα ως τύχη!
Είναι υπέροχοι όλοι οι καλλιτέχνες Κατά κοινή ομολογία έχουν την ιδιότητα του χορευτή όμως πόσο φτωχή είναι η λέξη για να περιγράψει την έκφραση!! Αυτοί οι άνθρωποι ερωτεύονται, γλεντουν, εξοργίζονται, παθιάζονται, ζουν μέσα από την κίνηση του σώματος τους! Δημιουργούν μουσική με "παλαμάκια" κ λικνίζονται στον ρυθμό αυτής της μουσικής εκπέμποντας ερωτισμό απαράμιλλο!!! Όση ώρα διήρκεσε η παράσταση είχα στην κυριολεξία εγκαταλείψει κάθε αίσθηση χώρου ή χρόνου. Ζούσα απλώς στους δικούς τους ρυθμούς, βίωνα τον κάθε μορφασμό τους, ένιωθα τον κραδασμό από το κάθε χτύπημα των τακουνιών τους και η Κάρμεν.... αχ, η Κάρμεν!! Με τί λόγια να περιγράψει κανείς την τέλεια έκφραση θηλυκότητας κ ερωτισμού!! Την άγρια ανάγκη διεκδίκησης του θέλω!
Ναι, ήταν για μένα παράσταση - εμπειρία! Και είχα την τύχη να την παρακολουθήσω!!! Και θα την πρότεινα σε όποιον νοιώθει πως κάποια κύτταρα του ακόμα μπορούν να πάλλονται!!!!!

[Όλγα, ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ήσουν η αιτία της υπέροχης βραδιάς!]

ένα όνειρο, μια αίσθηση

μέρα ηλιόλουστη
απέραντο λιβάδι
χλόη φρεσκάδα που μυρίζει
τρέχω στην ράχη της
μπερδεύω τα μαλλιά της
χύνω το είναι μου
αγγίζω τη δροσιά της

τρέχω κ πάλι
τρέχω
τρέχω
σαν άνεμος
ανάλαφρα
ανέμελα
είμαι γυμνή
έγνοια καμιά

τώρα πατώ δροσιά νερού
ένα λιβάδι νερολουλουδα
απλώνεται
μπροστά μου
μια γη νερένια
νεραϊδένια
κρυστάλλινη

τρέχω ασταμάτητα
ανάλαφρα
γυμνή κ ελεύθερη
αίσθηση ονείρου..

ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Σήκω ψυχή μου
τα φτερά σου άνοιξε
βούτα στην τρέλα
και
εκτοξεύσου

Δώσε μου ώθηση
δώσε μου δύναμη
δώσε εκκίνηση
να τρέξω στα λιβάδια
να αρπάξω τον έρωτα
απ τη χαίτη
να δω με πείσμα τη ζωή
ν αδράξω τ άυλο της
φόρεμα
και να καλπάσω
με ένα σύννεφο σύντροφο
να νιώσω γεύση ανεμελιάς
γεύση ελευθερίας
γεύση χαράς

Δώσε ψυχή μου ώθηση
δώσε ψυχή μου δύναμη
δώσε εκκίνηση
τ αγέρι να φιλήσω
και σαν το άρωμα γεμίσει
τα πνευμόνια
κ όταν η αίσθηση αγγίξει
τα σημεία
όταν το γέλιο μου αντηχήσει
ξανά
δυνατό, άγριο, ατίθασο-
τότε θα τρέξω μακρυά,
μακρύα,
μακρυά από μικρόψυχες υπάρξεις-
μες του ονείρου μου
το γάργαρο νερό
θα πιω να ξεδιψάσω

Σήκω ψυχή μου
τα φτερά σου άνοιξε
και χάρισε μου το ταξίδι
που μου αναλογεί

σήκω ψυχή μου...

η μηλιά που έδινε

μια φορά κ ένα καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.
και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της κ τα έπλεκε στεφανι και έπαιζε.
σκαρφάλωνε στον κορμό της και έκανε κούνια στα κλαδιά της και έτρωγε μήλα.
και όταν το αγόρι κουραζόνταν αποkoιμιόταν στον ίσκιο της.
και το αγόρι αγαπούσε τη μηλια..παρα πολύ.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα πέρασαν χρόνια.
και το αγόρι μεγάλωσε.
και πολλες φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλια κ η μηλιά είπε:
- έλα, αγορι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου απο κάτω και να σαι ευτυχισμένο
-είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω, είπε το αγόρι.
-θέλω να αγοράσω πράγματα και να περάσω καλα. θέλω λεφτά. μπορείς εσύ να μου δώσεις τα λεφτά που χρειαζομαι;
-λυπάμαι, είπε η μηλιά, δεν έχω λεφτα, έχω μονάχα φύλλα κ μήλα.
πάρε τα μήλα μου και πουλησε τα, αγόρι.
και τότε το αγόρι, σκαρφάλωσε στη μηλια , μάλεψε ΟΛΑ τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα το αγόρι έκανε πολύ καιρο να φανεί ξανά. και η μηλιά ήταν λυπημένη.
ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε και η μηλια τρεμούλιασε απο την χαρά της και είπε:
-έλα αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου, να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου ,να σαι ευτυχισμένο.
-δεν έχω καιρό να σκαρφαλώνω στα δέντρα, είπε το αγόρι. θέλω ένα σπίτι που να μου δίνει ζεστασιά, θέλω γυναίκα και παιδιά. μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;
-εγώ δεν έχω σπίτι, είπε η μηλιά, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χρίσεις ένα σπίτι και να σαι ευτυχισμένο.
και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της μηλιας και τα πήρε μαζί του.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

μα το αγόρι έκανε πολύ καιρο να φανεί ξανά και όταν ξαναγύρισε η μηλιά απο τη συγκίνησε μπορεσε μόνο να ψιθυρίσει:
-έλα αγόρι, έλα να παίξεις.
-είμαι πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίξω, είπε το αγόρι. θέλω μια βάρκα να με πάρει μακρυά . μπορεις να μου δώσεις μια βάρκα;
-κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα, αγόρι, έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να σαι ευτυχισμένο.
και το αγόρι έκοψε τον κορμό της, έφτιαξε μια βάρκα και έφυγε μακριά.
και η μηλιά ήταν ευτυχισμενη ... μα όχι πραγματικά.

και ύστερα απο πολύ καιρο το αγόρι ξαναγύρισε.
- λυπάμαι αγόρι, μα δε μου απέμεινε τίποτα να σου δώσω, είπε η μηλιά. δεν έχω μήλα
-τα δόντια μου δεν έιναι πια για μήλα, είπε το αγόρι.
-δεν έχω κλαδια, δεν μπορείς να κάνεις κούνια..
-είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κουνια, είπε το αγόρι.
-δεν έχω κορμό, δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις..
-είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώσω
-λυπάμαι, αναστέναξε η μηλιά. μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι...μα δεν μου απόμεινε τίποτα πια. δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. λυπάμαι...
-δεν θέλω και πολλά τώρα πια, είπε το αγόρι, μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. είμαι πολύ κουρασμένος.
-τότε, είπε η μηλιά, και ίσιωσε όσο μπορούσε τον κορμό της, τότε, ένα γέρικο κουτσουρο είναι ότι πρέπει για να κάτσεις και να ξαποστάσεις. έλα, αγόρι, κάτσε. κάτσε και ξεκουράσου
και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε
και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...

απο ΕΚΔΟΣΕΙς ΔΩΡΙΚΟς "το δέντρο που έδινε"

είμαι το νουμερο...

"Λοιπόν φίλοι μου, είμαστε παγιδευμένοι όλοι-όπως το καταλαβαίνει ο καθένας-και μάλιστα με τη συγκαταθεση μας, χωρίς καμιά απολύτως αληθινή διαμαρτυρία απο μέρους μας. Αντίθετα, διαμαρτυρόμαστε συνεχως για την καλύτερη οργάνωση της παγίδας μας.
Γιατί διαμαρτύρεστε τώρα που επιτέλους μας την προσφέρουν;
Δεν είσαι παρά ενας αριθμός.
Πάντοτε ήσουν ένας αριθμός.
Στο ληξιαρχείο, στο σχολείο, στους βαθμούς, στο στρατό , στην εφορία, στην ταυτότητα, στο τηλέφωνο, στον τραπεζικό σου λογαριασμό, στην κοινωνική σου ασφάλιση, στην πιστωτική κάρτα, στο σειριακό αριθμό των ιδιοκτητών σου ηλεκτρονικών συσκευών, στα προιόντα του σούπερ μάρκετ, στις τιμές που έχουν οι καταναλωτικές σου επιθυμίες, στους εκλογικούς καταλόγους, στο ποσοστό που σου αναλογει στις τηλεοπτικές μετρήσεις ακροαματικότητας, στο μισθό σου, στη διεύθυνση σου στο ίντερνετ, στη διεύθυνση του σπιτιού σου, στην πόρτα του διαμερίσματος σου, στη ΔΕΗ, στην ύδρευση, στον ΟΤΕ, στα κοινόχρηστα, στα δικαστήρια, στην αστυνομία, στο πρωτοδικείο, στο ζώδιο, στο λαχείο, στο αεροπλάνο κ στο τρένο , στην πινακίδα του αυτοκινήτου σου, στη θέση του θεάτρου, στην ληξιαρχική πράξη θανάτου, στο νεκροταφείο, στο οστεοφυλάκιο...
Όλοι αυτοί οι αριθμοί είσαι εσύ. Κανένας δεν νοιάζεται για το όνομα σου. Ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς σου (απο τον "αριθμό" του πορτοφολιού σου μέχρι τον "αριθμό" των επιδόσεων σου). Και πάντα διαμαρτυρόσουν ότι τα πράγματα δε δουλεύουν σωστά, ότι δεν αξιολογήσαι σωστά, ότι δεν υπάρχει οργάνωση, εξυπηρέτηση, ασφάλεια, οικοομία, ότι δεν σου πέφτει το λαχείο, ότι δεν είναι σωστό το ένα, ότι δεν είναι σωστό το άλλο.... τί θέλεις τώρα; Γιατί σε πειράζει που έρχονται επιτέλους και κάνουν τη ρύθμιση που ουσιαστικά επιθυμούσες και εργαζόσουν για αυτή χωρίς να το συνειδητοποιείς; Με τη Νεα Παγκόσμια τάξη, με τα νέα συστήματα ελέγχου και με ότι θα επακολουθήσει, θα κάνουν όλους αυτούς του αριθμούς ΕΝΑ ΑΡΙΘΜΟ. Αυτο που πάντα ήσουν. Καί όλα θα είναι οργανωμένα και προβλέψιμα. Χωρίς καθόλου φαντασία. Έτσι και αλλιώς, εφημερίδες διάβαζες, σουξέ-τραγούδια άκουγες, δεν διάβαζες ούτε άκουγες "περιέργα πράγματα". Τη φαντασία σου τη χρησιμοποιούσες μόνο για σεξουαλικές φαντασιώσεις και για οράματα πλούτου και ιδιοκτησίας. Έτσί, ούτη τη ¨φαντασία" σου πρόκειται να χασεις. Έρχονται οι εκπρόσωποι σου στην εξουσία, και σου δίνουν την οργάνωση και την ασφάλεια που πάντα ήθελες. Γιατί διαμαρτύρεσαι; Τώρα θα πάψεις να είσαι διχασμένη αριθμητική προσωπικότητα. Θα είσαι στα αλήθεια ένας και μόνο αριθμός. Ώριμος και συγκεκριμένος άνθρωπος, χρήσιμος στην κοινωνία. Κι αυτος που σε εξουσιάζει είναι ένας αριθμός. Αλήθεια, φαντάζεσαι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αν αυτό είναι ο 666 ή ο 4857927590986825;;.... "

αποσπασμα απο το βιβλίο "ο πόλεμος ενάντια στο ΜΑΤΡΙΧ"
αλήθεια φίλοι μου, ποια είναι η γνώμη σας για τα παραπάνω;

πες μου παππου

πες μου παππού
ποιον δρόμο τάχα να πάρω;
πώς να διαλέξω το σωστό;
πες μου,πως να αποφύγω το θεριό;
πες μου παππού,
εσύ πάντα είχες λύσεις
εσύ πάντα ήξερες παππού,
εσύ
εσύ που μου λεγες μόνη
δε θα μ' αφήσεις
εσύ παππού,
που μου δείξεις τόσα
που μ' αγάπησες τόσο
και τώρα
δεν ξέρω πιο δρόμο να πάρω
πιο μονοπάτι

έλα παππού,
πάμε να αμολύσουμε τον αετό
να πάει ψηλά
ψηλά
πιο ψηλά
ψηλότερα..
κοίτα παππού:
δεν είναι ο πιο όμορφος;
και τί χρώματα!
έλα
έλα παππού,
έλα να με μάθεις ποδήλατο
δεν ξέρω ακόμα να ισορροπώ
γιατί με άφησες;
κράτα με παππού
φοβάμαι
φοβάμαι τις στροφές
φοβάμαι τις πέτρες
και τους ανθρώπους
και αυτούς τους φοβάμαι
όταν σε πληγώνουν οι άνθρωποι
τί φάρμακο βάζεις στην πληγή παππού;

μου λείπεις παππού!
είκοσι χρόνια τώρα..

αγγελε μου

αγγελέ μου,
γαλήνιος ο ύπνος σου στα βλέφαρα σου τα κλειστά
αγγελοι κ νεράιδες χορεύουν στο πρόσωπο αυτό
που την γαλήνη σκόρπισε στην πλάση
τ άνθη μυρίζουν πιο γλυκά
κ ο ήλιος λάμπει πιο πολύ

αγγελε μου,
τα χείλη τα λεπτά με το αχνό χαμόγελο
τ αμόλυντο
στάζουν μέλι στην κουρασμένη μου ψυχή
και χρώμα δίνουν στη γκρι αποχρωση του πόνου

αγγελέ μου,
μορφή γλυκιά
το βλέμμα σου είναι τραγούδι
απ αυτά που τα παιδιά ξέρουν κ λένε

αγγελέ μου,
λεπτα, μακρύα κ εύθραυστα τα λατρεμένα
δάχτυλα του χεριού σου
μέσα στο χέρι τ ακριβό, το λιλιπούτειο
κρατας τα όνειρα μου
πουλιά πετουν στον ουρανό κ λούζουν τα μαλλια μου
με φως ζεστό, όταν τ ανοίγεις
με φως ελπίδας και χαράς που μεσα του διαβάζω
πως ειναι τόσο αλήθεια ομορφη η ζωή
τα ματια τα δικά σου όταν κοιτάζω.

να ήταν ποια χρονιά;

στην αναζήτηση του ονείρου
στάθηκες μπροστά μου
όνειρο συ κ πεπρωμένο
μέρα γιορτής
μέρα αγάπης
μέρα αρχής του χρόνου
να ήταν ποια χρονιά;
με τι κριτήριο ο χρόνος μετρημένος;
τι σημασία έχει εξάλλου
εγώ τον χρόνο πάγωσα
ο χρόνος έγινε στιγμή
και η στιγμή αιώνας
μέσα στο άπειρο άλλωστε τριγυρνώ
μέσα στου κόσμου τη μεγάλη αλλοφροσύνη
στην αγκαλιά σου θέλω να χωθώ
να σ αγαπήσω
μα και να αγαπηθώ!

πέσαν οι μάσκες

Σήμερα πέσαν οι μάσκες
Από σήμερα κ πέρα δε θέλω να σε δώ ξανά
Όχι, όχι!!!!
Με τρόμαξε κ ο ήχος της φωνής μου!
Πως αλλιώς θα ζήσω;
Με τι ψυχή κ τι καρδιά θα προχωρήσω;
Δεν ήσουν ποτέ ο εαυτός σου
Μια επίδειξη
Μια βιτρίνα
Ρηχός, κενός εφήμερος
Σαν τριαντάφυλλο που άνθισε μια μέρα
Πάντα μου άρεσε το κίτρινο το χρώμα
Κίτρινες γίναν κ οι σελίδες που γεμίσαμε
Στον πρώτο δυνατό αέρα θα σκιστούν
Αφού πρώτα θα σκίσουν την καρδιά μας
Γιατί να είσαι ψεύτικος;
Δεν φταις εσύ.
Εγώ φταίω, που έτσι σε ζωγράφισα…

αχ, οι γλάροι..

θέλω να νοιωσεις πόσο σ'αγαπω

η ψυχή μου γαληνεύει στη σκέψη σου

ο ορίζοντας της καρδιάς γίνεται γαλανός

και οι γλάροι

αχ, οι γλάροι

αναμνήσεις λευκές, στιγμές γλυκες

στιγμές ιερές, αμόλυντες

στιγμές έρωτα

ποια είσαι;

ποια είσαι συ
που μου λες
να μη χάνω το θάρρος μου;
που είσαι συ
που φροντίζεις για μένα;
ποια σκέψη
σε σπρώχνει στην πορεία μου;
φρόντισες, λες,
να χεις αυτό που θέλω!
πως ξέρεις τί είναι αυτό που αγαπώ;
αφού κ μένα δεν με ξέρεις;
δεν έχεις όφελος απο μένα
αλλη δεν ήταν η ζωή σου πριν με γνωρίσεις
με κάνεις στην τόση αγάπη να σαστίζω
τρυφερότητα είναι αυτό;
πρόσκαιρη έννοια;
πλάνη;
δύσκολο μου ναι να πιστέψω
στην τόση φροντίδα που με κερνάς
δεν έχω μαθει να με προσέχουν
νοιώθω τη σκέψη σου γλυκό κρασί
τα σωθικά μου να ζεσταίνει
τώρα που όλοι φύγαν μακρυά
εσύ,
πώς βρέθηκες στο διάβα μου;
τί ευγενική ψυχή κρύβεις;
πέρίσσεψε αγάπη για μένα;

αν φύγεις

αν φύγεις εσύ θα πεθάνω
και όμως έφυγα
εσύ με έσπρωξες εκεί
δε χωρούσαν δυο ρόλοι
σε δυο ζευγάρια μάτια
εσύ
θα μείνεις με την απορία
αν σ αγάπησα
εγώ
θα μείνω με την απορία
αν με σκέφτεσαι
το μόνο σίγουρο
ο πόθος
που και οι δυο προδώσαμε

"ανάμεσα τριάντα δυο και πεντακοσίων χρονών"

…κανείς τους δεν τολμούσε να φανεί ασυνεπής στις προσδοκίες της, όχι γιατί δεν ήθελαν να την απογοητεύσουν, αλλά γιατί θα πρόδιδαν έτσι αυτό που θαύμαζαν ιδιαίτερα σε αυτήν: Την πίστη που αναδινόταν από την ανένδοτη συμπεριφορά της στη ζωή. Καθημερινά νικημένη από την πραγματικότητα αλλά και χωρίς ποτέ να διανοηθεί όποιον συμβιβασμό, τους ξάφνιαζε, χωρίς να το καταλαβαίνει η ίδια. Αθώα, και συχνά αφελής, σα να κατοικούσε χθες στα σπήλαια, τόσο παλαιά, πανάρχαια και ανέγγιχτη από το παρόν που την απέρριπτε. Μαγευτική, όμορφη, ανάμεσα τριάντα δυο και πεντακοσίων χρονών. Την είχαν όλοι ερωτευτεί, όπως αγαπούσαν το θεό οι παλιοί ευτυχισμένοι άνθρωποι. Όλοι τους νέοι και νεαρές, από 18 ως 23 το πολύ, κρατούσαν την ανάσα τους, καθώς ήταν η προσωποποίηση του κόσμου που θα θελαν.
«ελάτε να κάνουμε ένα όνειρο», τους έλεγε συχνά. «Να χαμε , σα τι να θέλαμε απόψε;». Κι έπιανε εκείνο το μεγάλο καρβέλι της καρδιάς της κ έκοβε πάνω στο ωραίο στέρνο της, ναααα κάτι φέτες « από το αύριο που θα πολεμήσουμε μα θα πραγματοποιήσουμε , να δείτε!» και τους χόρταινε, όπως έκανε η μάνα τους, λίγα χρόνια πριν σα σχολούσανε λιμασμένα.
Τους λευτέρωνε τους αλφάδιαζε πάνω στην ύπαρξη τους. «Η ελευθερία, έλεγε, ξεκινά απ αυτό: να σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξάρτητα από τη φιλοδοξία να τις μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται μόνο από σένα. Ούτε κ να προσποιείσαι τον πιο μικρό ή τον πιο μεγάλο. Η ταπεινοφροσύνη, αν είσαι μικρός είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος υποκρισία. Να σαι περήφανος. Η περηφάνια ταιριάζει σε όλα τα αναστήματα.»
Άλλες φορές πάλι, «μην ακούω ανοησίες για την ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ότι βλέπω, ότι ακούω, ότι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ότι αντέχει στο χρόνο- γιατί τότε θα χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες κ οι ουρανοξύστες- αλλά ότι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός».




Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλη Ζωγράφου
«επάγγελμα πόρνη»

είμαι ο εαυτός σου

θέλω να με ποθεις

και να με αγαπάς

να με διεκδικεις

και να με κοιτάς στα μάτια

είμαι ο εαυτός σου

μη ξεχνάς

νοιωθω τα θέλω σου

χαιδεύω τις σκέψεις σου

αγγίζω την ψυχή σου

στρωνω χαλί τις επιθυμίες μου

να το διαβεις με αγαπη

δείξε μου να ανασαίνω

θα σου μάθω να πετάς

ανοιξε τα χέρια σου στον ορίζοντα

θα ρθει η καρδια μου να κουρνιάσει

μην προσπαθήσεις να τη δέσεις

σκόνη θα γίνει

γλιστρώ στη σκέψη να σε νοιώσω...

Φωτιά

Φωτιά

Φλόγες ορθώνονται μεγάλες
Καίνε και εξαγνίζουν
Γλείφουν
Αγκαλιάζουν
Πυρακτώνουν

Φωτιά

Φλόγες ορθώνονται απειλητικά
Κυκλώνουν και χορεύουν
Απελευθερώνουν
Απελευθερώνονται
Σαρκάζουν
Μαγεύουν

Φλόγες

Σμιλεύουν το κορμί
Αφήνουν στο σούρουπο το χρώμα
Στο χάραμα κοχλάζει η ανάσα
Κοφτή
Τυραννική
Τυραννισμένη

Κουράστηκα με φλόγες να παλεύω
Σα φίλωσα μαζί τους μπουσούλησα τα πρώτα βήματα μου…

καλεσμα στη φύση

Αχ, βγήκα στο βεραντάκι. Ολόγυρα μου έλατα και ο ήλιος, γιος της ξενοιασιάς, να παίζει στα καταπράσινα κλωνιά τους…
Ένα αεράκι, ελαφρύ, ελαφρώς παγωμένο, βουνίσιο, μου μπερδεύει τα μαλλιά. Απόλυτη ελευθερία…
Απόλυτη ησυχία. Όχι, όχι ησυχία. Ο ήχος των κουδουνιών από τα πρόβατα, το θρόισμα των φύλλων, μια μέλισσα βουίζει και μια φευγαλέα κίνηση… ένα σκιουράκι τρέχει. Τι όμορφο αλήθεια!


Μια κούπα καφέ και ένα καράβι σκέψεις. Άτακτες βαλμένες μια μια. Της καθημερινότητας, της πόλης. Αγχωμένες. Πότε τις έβαλα στη βαλίτσα δε θυμάμαι… αποφασίζω και πάλι να τις κρύψω. Τραβώ και το φερμουάρ.
Κλείνω το κινητό τηλέφωνο. Ρολόι δε φόρεσα. Αφαιρετική διάθεση…
Γλιστρά ένα γύρω η ματιά μου. Αχόρταγη, να φυλακίσει την ομορφιά. Ένα δεκανίκι για τους μήνες που θα ακολουθήσουν φορτικοί και φορτισμένοι.

Γαληνεύει η ψυχή του ανθρώπου. Γαληνεύει το θεριό μέσα μας. Ηρεμούν τα πάθη μας. Ο άνθρωπος φιλιώνει με τη φύση. Είναι μέρος της φύσης. Φύση και αυτός. Φιλιώνει με τον εαυτό του…

γεμίζεις τις αισθήσεις μου

γεμίζεις τις αισθήσεις μου

όπως μια νύχτα σ ένα δάσος

όπως τα βουνά την άνοιξη

όπως ένας περίπατος στη βροχή

πως μια θύελλα στην έρημο

όπως ένας νυσταγμένος γαλάζιος ωκεανός

γεμίζεις τις αισθήσεις μου

έλα γέμισε με ξανά

έλα κ άσε με να σε αγαπήσω

άσε με να σου δώσω τη ζωή μου

άσε με να πνιγώ στο γέλιο σου

άσε με να χαθώ στην αγκαλιά σου

άσε με να ξαπλώσω στο πλάι σου

άσε με να είμαι πάντα μαζί σου

έλα

άσε με να σε αγαπήσω

ελα

αγάπησε με κ συ

ελα

δώσε μου νόημα

ελα

κερνά η νύφη...

Προ ημερών βρέθηκα με μια παρέα για κρασάκι. Σε μια πλατεία. Σε ένα ταβερνάκι. Ανάμεσα σε άλλα ταβερνάκια και σε πολλές πολυκατοικίες.

Βρέθηκα σε ένα μωσαϊκό ανθρώπων. Μια ποικιλία σε ότι αφορά την ηλικία, την επαγγελματική ενασχόληση, το μορφωτικό επίπεδο, την καθημερινότητα, τις συνήθειες, τις απόψεις, τα βιώματα..Ακόμα και το κίνητρο που μας έσμιξε διαφορετικό ήταν. Ακόμα και αυτό το συναίσθημα που οδήγησε καθενός τα βήματα άλλαζε Θα μπορούσα να συνεχίσω να αναφέρω διαφορές όμως σταματώ εδώ.

Σε ένα τραπέζι λοιπόν με μεζέδες, ρακί και κρασί ξεδιπλώθηκε μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κάποιος μίλησε για ιστορία και πολιτική, κάποιος μίλησε για παραμύθια και την ερμηνεία τους. Μιλήσαμε για την έννοια του χρόνου σε σχέση με τη μουσική κ το λόγο. Άκουσα, ναι, σ' αυτή την παρέα, για πρώτη φορά την λέξη "αντι-άτομο" και απόλαυσα μια διαφορετική ερμηνεία της καθημερινότητας. Κάποιος μίλησε για το παιδί του και κάποιος μίλησε για τη ζωή του! Υπήρχαν και κάποιοι με φανερή διάθεση να γελάσουν, να ξεχάσουν, να δραπετεύσουν, να κλέψουν στιγμές Μα, τί λέω; ΄Όλοι κλέψαμε στιγμές! Στιγμές διαφορετικές και όμορφες. Γιατί δεν ήταν μια συνηθισμένη βραδιά εφόσον δεν ήταν μια συνηθισμένη παρέα.

Τελικά, η ανθρώπινη (επί)κοινωνία είναι όμορφη, πολύτιμη. Η ομορφιά της βασίζεται στο διαφορετικό και τον σεβασμό μας προς αυτό. Αν βγούμε απο τις μικρόψυχες υπάρξεις μας, αν δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να διευρύνει την αγκαλιά του, θα δούμε πως όλοι σε ένα τεράστιο φαγοπότι βρισκόμαστε. Μόνο που δεν σηκώνουμε τα μάτια από το δικό μας πιάτο μην τυχόν συναντήσουμε τη ματιά του διπλανού μας.

Εεεεεεεεε, άνθρωποι!!!!
Σηκώστε ψηλά τα ποτήρια σας!!! Στην υγειά μας!!! Κερνά η νύφη!!! Η ζωή....

κρυψε με διαβάτη

κρύψε με, διαβάτη εσύ
στην ανωνυμία του περαστικού
δώσε μου μια γωνιά σιμά σου
δυο κουβέντες κι ύστερα φύγε
σαν κάθετι που αγάπησα
σαν ότι έδειχνε αληθινό
σαν καθετι αλαργινό κ ξένο

οχι, οχι, όχι

τη θέληση μου άλλαξα
δεν θα κρυφτώ
δεν ψάχνω πια για αγκαλιά
-σαν ποια το βάρος μου ν'αντέξει;

θα βγω να τρέξω
στο άτι των θέλω μου αναβάτης
μπορώ να αντέξω
την πιο τρελή της ρότας μου τροχιά
και θα αναπνεύσω
σε ότι αύριο μου χάρισε χαρά

μέρες σκληρές
νύχτες τρελές
στιγμές ολέθρου
κορμιά σκισμένα
αποκολλημένα
ψυχή μου
κρεουργημένη
ανασα σήψης
το φως γυρεύω
πληγές σκαλίζοντα
αιμοραγώ
πονος βαθύς
πίκρα στα χείλη
κενό το βλέμμα

θέλω αγαπη..

θέλω αγάπη
έχω αγάπη
αγάπη να δώσω
αγαπη να μοιράσω
αγάπη να νοιώσω
αγάπη να ζήσω

την θέλω απολυτη
για μένα
σε μένα
προς εμένα
απο μένα σε σενα

την θέλω αυθορμητη
αληθινή
αγρια
δυνατή

θέλω να ανασαίνω αγάπη
να εκπνεω αγαπη
αποπνέω αγάπη
και κάθε πόρος του κορμιου
αγαπη να δίνει
αγαπη να παιρνει
αγαπη να βιώνει

την θέλω στην αίσθηση
να αγγίζει
να μυρίζει
αγαπη

την θέλω στον ήχο της φωνής
να φωνάζει
να ψέλνει
να σιγομουρμουρίζει
να τραγουδά
αγαπη

την θέλω στο δάκρυ
ελεύθερη
στην καμπύλη του προσώπου
και στων χειλιών την
απληστη γωνιά
να νοστιμίζει
αγαπη...

αποψε ξυπνησαν οι λύκοι
τ' ουρανού το στερέωμα μοιράζει
ανθούς πορτοκαλιάς
λαχάνιασαν οι ένοιες μας
ο χτυπος της καρδιάς μας σώπασε
να αφουγκραστεί
να νοιώσει
αλλιώτικα το νυχτολούλουδο
μοσχοβολά απόψε
αλλιώτικα τα μάτια σου με κοίταξαν
απόψε..

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΟΒΑΣ

οι περισσότερες γυναίκες στους δυτικούς πολιτισμούς προτιμούν τις ψηλές γόβες όταν θέλουν να νοιώσουν κομψές, θηλυκές και σέξι.

τι κάνει όμως το βλέμμα του ισχυρού φύλλου να στρέφεται σε πόδια σκαρφαλωμένα πάνω σε τακούνια αρκετών πόντων;

είναι αλήθεια πως με τον τρόπο αυτό οι γυναίκες δείχνουν πιο ψηλές, πιο λεπτές και κάποιες
(δυστυχώς όχι όλες) αποκτούν καλύτερο λίκνισμα

όμως η τεχνητή αύξηση των ποδιών της γυναίκας μπορεί να είναι ελκυστική για λόγους που
ελάχιστα σχετίζονται με τα αισθητικά πρότυπα της εποχής

μερικοί επιστήμονες συνδέουν τα μακριά πόδια μιας γυναίκας με την πιθανότητα η γυναίκα αυτή να παρουσιάζει αυξημένο βαθμό γονιμότητας!

γυναίκες με μακριά πόδια παρουσιάζουν ανατομικό πλεονέκτημα στην πυελική περιοχή που αυξάνει την πιθανότητα εγκυμοσύνης

τα μακριά πόδια σύμφωνα με το πόρισμα αυτό,
είναι ελκυστικά (όπως το σεξ) γιατί στέλνουν το υποσυνείδητο μήνυμα της γονιμότητας στον αντρικό εγκέφαλο.

αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι πως να σ αγγίξω
δε σε γνωρίζω πια
δεν ξέρω αν ποτέ σε γνώρισα αληθινά
δεν ξέρω αν στα μάτια σου τα όνειρα μου βρήκαν καταφύγιο
ή
αν απλά καθρέπτιζαν τα θέλω τα δικά σου
δεν ξέρω πως να ζεστάνουν οι ανάσες μας
την παγωμένη αθωότητα μας
πώς στη φωλιά μας θα φέρω την άνοιξη ξανά

δεν ξέρω πως να φωνάξω το όνομα σου
ξένο μην ακουστεί
σαν βγει ο ήχος απ τα χείλη μου
μηπως τρομάξεις απ την τόση παγώνιά

Έλα να γύρεις μες την αγκαλιά μου
ειναι βαρύς χειμώνας και φοβάμαι
την μοναξια που φέρνει η απουσία σου-
η απουσία της παρουσίας σου-
φοβάμαι την αγάπη που πεθαίνει

Φοβάμαι της άνοιξης τα φρέσκα κλώνια
δεν έχουν θέση στη ζωή μου
θέλω τη γνώριμη φωνή σου να μου πει
παραμύθια

να ταν όλα παραμύθια λοιπόν;
μα αλήθεια τί γλυκά ειπωμένα!

γείρε να νοιώσω
του κορμιού σου την αφή
τ'αρωμα το αγαπημένο στο θώρακα σου όταν κοιμάμαι
τη θέρμη της ανάσας σου,
τη δύναμη της αγκαλιάς σου
τον κάθε χτύπο της καρδιάς
και των χεριών το τρέμουλο
που πάντα σε προδίδει
κλείσε τα μάτια,
πλάγιασε στου στήθους την καμπύλη
δωσμου τα χείλη σου ξανά και πνίξε με
στην πράσινη ματιά σου
κουτή ψυχή!
τον έρωτα φοβάσαι;

σου καταθέτω την ψυχή μου
στα χέρια τα μικρά σου
στα χέρια τα αγαπημένα
τρυφερά, ζεστά, παιδικά
χέρια γεματα αγάπη

ω, να ξερες πόσα σημαίνει
για μενα η ανάσα σου..

κοιμηθείτε αυγερινοί
αμέριμνα σαν όλα τα μωρά του κόσμου
τα γλυκά σας προσωπάκια μου δίνουν δύναμη
το αυθόρμητο γέλιο σας ελπίδα
αγγελούδια με τα πυκνά σγουρά μαλλιά σας
νοιωθω τον κόσμο να χτυπά σε μια καρδιά
όταν ακούω τη φωνή σας
το αθώο βλέμμα σας θα αγκαλιάζει η αγάπη μου
χελιδόνια της ψυχής μου
να ναι μια άνοιξη η λίμνη των ονείρων σας

μη!
μη μου κρατάς το χέρι
όταν πονάω
μη με τα χείλη σου
το δάκρυ μου σκουπίζεις
ίχνος μη δώσεις από ότι
όταν το πάρεις πίσω θα με βασανίζει
και μη μου απλωσεις
την αγάπη τη μεγάλη
ούτε και λόγια που ζαλίζουν
να μου πεις
ξυράφι θα ναι κάθε βράδυ σαν πλαγιάζω
μόνη στην κάμαρα
οι σκέψεις της αυγής

και ξαφνικά
ένα καμμένο δέντρο άπλωσε κλωνιά
και η άνοιξη το άγγιξε
και πάλι
καθώς τα μύρα χάρισε στην φύση
ένα μπουμπούκι προβαλλε δειλά
λικνίστηκε
σάμπως μια κοπελούδα
στο πρώτο καρδιοκτύπι
ο ήλιος ζέστανε αυτό το πρωινό
και
σαν η νύχτα άπλωσε τα πέπλα
χαμογελάσαν τ'άστρα
όμοια με κείνα τα μικρά παιδιά
όταν πετούν τον αετό
ένα αγέρι φύσηξε απαλά
να μεταδώσει την είδηση
στους διψασμένους όλου του κόσμου..