πες μου παππού
ποιον δρόμο τάχα να πάρω;
πώς να διαλέξω το σωστό;
πες μου,πως να αποφύγω το θεριό;
πες μου παππού,
εσύ πάντα είχες λύσεις
εσύ πάντα ήξερες παππού,
εσύ
εσύ που μου λεγες μόνη
δε θα μ' αφήσεις
εσύ παππού,
που μου δείξεις τόσα
που μ' αγάπησες τόσο
και τώρα
δεν ξέρω πιο δρόμο να πάρω
πιο μονοπάτι
έλα παππού,
πάμε να αμολύσουμε τον αετό
να πάει ψηλά
ψηλά
πιο ψηλά
ψηλότερα..
κοίτα παππού:
δεν είναι ο πιο όμορφος;
και τί χρώματα!
έλα
έλα παππού,
έλα να με μάθεις ποδήλατο
δεν ξέρω ακόμα να ισορροπώ
γιατί με άφησες;
κράτα με παππού
φοβάμαι
φοβάμαι τις στροφές
φοβάμαι τις πέτρες
και τους ανθρώπους
και αυτούς τους φοβάμαι
όταν σε πληγώνουν οι άνθρωποι
τί φάρμακο βάζεις στην πληγή παππού;
μου λείπεις παππού!
είκοσι χρόνια τώρα..
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Τον Δρόμο
ΑπάντησηΔιαγραφήτον λιγότερο ταξιδεμένο
...ίσως απαντήσει ο παππούς Φωτεινό κορίτσι;)!
Και εσύ συνέχισε να περπατάς...
και να μας ταξιδεύεις
με όμορφες επιλογές!
όταν σε πληγώνουν οι άνθρωποι
ΑπάντησηΔιαγραφήτί φάρμακο βάζεις στην πληγή παππού;
Αλήθεια τι φάρμακο...παππού?
Αχ..καλή μου Φωτεινούλα!!
....θα μπορύσα να γράψω πολλά..αλλά δεν θα το κάνω!
Χτύπησες ευαίσθητη χορδή..
Φιλιά κορίτσι μου!!
Μπορύσα=μπορoύσα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή......Γιατί παππού;......κι εμενα μου λειπει πολυ Φωτεινη μου....6 χρονια τωρα.....φιλια πολλα κοπελαρα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ τρυφερό το ποίημα σου Φωτεινή μου....αλλά πες μου, γιατί το μυαλό μου πάει στα παραμύθια όταν φέρνω στο μυαλό μου τον παππού και την γιαγιά...τί αντίφαση...τόσα και τόσα έζησαν αυτοί κι όμως δεν ήθελαν ποτέ να τα πούν...πάντα όλα ωραία τα έλεγαν....για να μας δώσουν θάρρος; μπορεί!!! ήξεραν φαίνεται πως όλοι κάνουν τον κύκλο τους....το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!!! σκέφτομαι καμμιά φορά μήπως κάποια από τα προβλήματα που ζούμε σαν μεγάλοι έχουν την ρίζα τους στα παραμύθια που ακούγαμε όταν ήμασταν μικροί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως έχεις τις αναμνήσεις του παππού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε είσαι οπλισμένη.
Χαιρετίσματα
Μπράβο Φωτεινή ! Με ωραία λόγια έγραψες , ιστοριούλα θα την πω , για τον παππού ! Όλοι (έτσι θέλω να πιστεύω) ζούμε με τις πιο τυφερές αναμνήσεις για τους παππούδες ! Καλό βράδυ Φωτεινούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτεινή μου σε όλους μας λείπουν... και ήμασταν τόσο μικροί τότε, δεν καταλαβαίναμε πολλά... Εγώ πάντως δεν πρόλαβα να καταλάβω πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω ακόμα αν κατάλαβα τίποτα τελικά...
Φαίνεται ότι καμιά φορά όταν κοιτάζεις πίσω, βλέπεις πολύ καθαρότερα απ΄ όταν κοιτάς μπροστά.
Πολύ τρυφερό το ποίημα σου Φωτεινούλα μου... Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω παππού, αλλά φαντάζομαι ότι η παρουσία του στις ζωές μας είναι σημειολογική. Εκεί στο τελείωμα της ζωής τους, δίνουν περίσσια αγάπη και με τη σοφία τους φωτίζουν την ψυχή...
ΑπάντησηΔιαγραφή