..και το χρυσαφι των κορμιων τους

Ήρθε μια ξένη στα μέρη μας και μας χάρισε το φεγγάρι που γυρόφερνε χρόνια τις πόρτες κ τις στέγες μας.
Έδωσε τον ήχο στα αυτιά μας κ ακούσαμε τα σκυλιά να αλυχτούν κ να να τεντώνουν στο σκοτάδι της νύχτας ως την άκρη της γης, τους ανέμους να δέρνονται με το δάσος, τα κύματα να γελούν ξεκαρδισμένα κ να κυλιούνται στους βράχους σαν ερωτευμένα κορίτσια.
Γλύκανε η φτώχεια μας από τον πλούτο της Λίμνης μας. Βούταγε τα δάχτυλα της στο βυθό γελώντας κ έβγαζε χούφτες τ ασήμια κ τ άστρα
Γίνανε οι ψαρόβαρκες μας γαλέρες και την ακουλουθήσανε στα πέρατα του κόσμου Και τα μονόξυλα μας τα κινούσανε μελαμψοι Θεοί με τρίαινες.
Σαν έφυγε για να μη ξαναγυρίσει, αλαφρώσαμε. Τυλιχτηκαμε μια νύχτα παλιά, φασμένη με σκέτο σκοτάδι κ κοιμηθήκαμε Είμαστε απλοί άνθρωποι.
Μα τ άλλο πρωί, με την καινούργια μέρα, σαν κινήσαμε, βρήκαμε στην πόρτα μας όλο τον πλούτο και τα λάφυρα που χε μαζέψει από τις στέγες, τις θάλασσες, τη λίμνη μας, τυλιγμένα στη μαντήλα της μοναξιάς Θα ταν δική της. Ή μην ήταν κ αυτή δική μας, σαν το φεγγάρι κ τις σχεδίες κ δεν το ξέραμε;;;;


από το βιβλίο της αγαπημένης Λιλή Ζωγράφου: ...και το χρυσάφι των κορμιών τους