παραιτηση

παραλια Μωλος στη Σκυρο


ερήμωσαν τα πέλαγα
νέκρωσαν οι ακρογιαλιές
τα κύματα ημέρωσαν
κόπασε ο αέρας
φώτισε ο ήλιος τις σκιές
άδειασαν οι αγκάλες
ούτε οι αγάπες χωρούν πια
ούτε τα μίση έχουν θέση
ούτε η χαρά της προσμονής
λιμάνι βρήκε να μπει..

μια κιτρινη βαρκα..

φωτογραφία τραβηγμένη από τα Μαγαζιά της Σκύρου


Βγήκα πρωί στο μικρο μπαλκόνι.Ένας καφές συντροφιά. Ένα σεντόνι κουβάρι παρατημενο στη γωνιά του κρεβατιού μου.
Μια αίσθηση ανέμου. Κοιτώ τη θάλασσα. Άλλωστε για τον λόγο αυτό δε διάλεξα το μέρος τούτο? Να κοιτώ τα κύματα να σπάζουν στους βράχους. Να πετούν τα νερά τους ψηλά. Άσπροι αφροί σε βαθύ γαλάζιο.
Μια αμμουδιά ολάκερη. Και μια κίτρινη βάρκα.
Παραφωνία ή αντίδραση;Αντίσταση!
Αντίσταση στην ερημιά του τόπου.
Μια κίτρινη βάρκα. Μια απόδραση. Μια εξόρμηση.
Για που αλήθεια;
Ποιος νοιάζεται εν τέλει;

μπιλιες

Τελικά
ψάχνω δυο μπίλιες

δυο μπίλιες που κύλισαν
που γλίστρησαν

λίγο στα δάχτυλα σκάλωσαν
και έπειτα έφυγαν
και κρύφτηκαν
και φώλιασαν

για λίγο

και δώσανε νότες μυστικές
και δώσανε μελωδίες
μάγεψαν την ψυχή
κλέψανε κάτι από ουρανό

και πάλι κύλισαν
και πάλι γλίστρησαν

για να σταθούν λίγο πιο κάτω
σε άλλη ακίδα της ζωής μου

και όλο κυλούν
και όλο τις ψάχνω
και όλο....

δυο μπίλιες ψάχνω

όλα πια περασμενα..

Μου ζητάς αγκαλιά μα τί να σου δώσω;
Με ποια ψυχή κ ποια καρδιά
με ποιο απόθεμα αγάπης;
Δεν έχω πια
Δεν υπάρχεις εσύ
Δεν υπάρχουμε εμείς
Είναι ο κόσμος αλλιώς
ειν τα μάτια σου ξένα
Μη γυρεύεις αγάπη την ανέμισες όλη
μη γυρεύεις πια κάτι
δεν υπάρχω για σένα
Στη γωνιά μου ζαρώνω με τα χέρια σφιγμένα
τα κομμάτια ενώνω , τα κρατάω για μενα
όλα πια περασμενα..