Σκέψεις και λέξεις και μια Πανσέλληνος

Σκέψεις και λέξεις

και μια Πανσέλληνος

ματωμένη απόψε

μια βραδιά σαν αυτή

ζεστή του Ιουλίου

μια βραδιά σαν τότε..

Παιδί της πόλης και εγώ

ανεβαίνω στην ταράτσα

να θαυμάσω το κόκκινο φεγγάρι

να μοιραστώ την ενέργεια της

με τους γείτονες που και εκείνοι

στα μπαλκόνια τους θα είναι

στις ταράτσες, στις βεράντες,

στα πάρκα...

Όμως όχι

δεν είναι πουθενά !

Στις ταράτσες μόνο τα σκυλιά

ατενίζουν το φεγγάρι..

στα μπαλκόνια οι γλάστρες

κρυμμένες κάτω από όμορφες τέντες

Μια βραδιά σαν ετούτη

μια άλλη θυμήθηκα

χρόνια πίσω

με ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι

όχι κόκκινο,

μια χούφτα “bloggerς”

ως το πρωί συνοδεύσαμε το φεγγάρι εκείνο

μιλώντας, γελώντας, κάνοντας συντροφιά

χιλιόμετρα μακρυά ο καθένας..

Αιτία στάθηκε το αποψινό φεγγάρι

να ξανανοίξω τις “σκέψεις & λέξεις”

να ξανακαταθέσω την παρουσία μου

αν και γνωρίζω..

η παλιά παρέα δεν είναι εδώ πια

και δε διαβάζει ..

κάποιοι δεν είναι καν μαζί μας ..

όμως αποψε σας θυμήθηκα όλους

και θέλησα να σας το πω...

μου λείψατε

Έλα και απόψε

                                                        φωτογραφία δανεισμένη απο diablo

  

Πάντα σε έβλεπα να φεύγεις

Πάντα τις συναντήσεις μας στοίχειωνε το αντίο

Γρήγορες ώρες

Βιαστικες στιγμές

Της ανάσας και του έρωτα

Χάδια της στιγμής

Αγκαλιάσματα κλεφτά

-μείνε απόψε

-θα φύγω

Χωρίς γιατί , χωρίς όχι , χωρίς … εσένα

Πάντα να φεύγεις

Ως τώρα

Που τη γεύση αλλοτινων εποχών κρατώ ζεστή

Και τώρα φεύγεις

Πάντα μια γυρισμένη πλάτη

Ποτέ ένα αντίο 

ταξίδια του καφέ

Με μια  κούπα καφέ 

με ένα καράβι να με ταξιδεύει

και μία πρέζα ζάχαρη

γλυκά ταξίδια να 'χω

κρατώ σε απόψε

και σου μιλώ 

και αναπολώ 

στιγμές μελλοντικές 

λευκές και αμόλυντες 

στης υποψίας χνάρια 

Με μια κούπα καφέ

από  πηλό φτιαγμένη 

την γήινη σου συντροφιά 

θα αναζητήσω 

στο φως του κρίνου

σ ανάμνηση 

του φθινοπώρου εκείνου

που μου 'μαθε 

πως ν αγαπώ 

και και πως να σε ξεχνάω

ΟΔΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ

-Οδός Μενάνδρου, την γνωρίζετε?
-Μα και βέβαια! Κατεβαίνεις την Αγίου Κ. και την βρίσκεις κάθετη στ' αριστερό σου χέρι.

Αθήνα.
Βουή και σκόνη, άνθρωποι όλων των χρωμάτων και των θρησκειών. Πορτοφόλια όλων των μεγεθών.
Οδός Μενάνδρου,
Μικρομάγαζα παλιά με κάποια ιστορία φορτωμένα, μικρομάγαζα νέα με ξενόγλωσσες επιγραφές-βρώμικες ωστόσο, δημόσιες υπηρεσίες σε ορόφους, αφετηρίες λεωφορείων. Κόσμος που πάει και έρχεται βιαστικά και αφηρημένα, κόσμος ακουμπισμένος σε πεζούλια. Άφιξη ή αναχώρηση; Μα ποιος νοιάζεται;
Στέκομαι στην αφετηρία.
Αναμονή. Άνθρωποι και μηχανές και αυτοκίνητα. Κάποιος πίσω μου κουλουριασμένος σε ένα κομμάτι μάρμαρο στην είσοδο του κτιρίου. Ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί. Ο κύριος δίπλα μου με περιεργάζεται. Και γω εκείνον . Και όλους τους. Μπαίνω στις σκέψεις τους, διαβάζω τους μορφασμούς τους. Κάποια γιαγιά ψάχνει θέση στο μοναδικό παγκάκι. Μια φοιτήτρια ενοχλεί με τον ήχο του κινητού της. Και βέβαια ενοχλεί: διακόπτει τις σκέψεις μας.
Κάποιοι νέοι άντρες απέναντι συναλλάσσονται. Αυτός με την κουκούλα και το κράνος στο χέρι ξαναπέρασε πριν. Έδωσε οδηγίες. Να, σ' εκείνον που κρατά τη γαλάζια σακούλα με τα ψώνια. Φεύγει και πάλι. Λάθος. Δεν φεύγει. Στάθηκε στη γωνιά του δρόμου. Παρακολουθεί. Ο κουλουριασμένος πίσω μου μετακινείται. Να βλέπει καλύτερα. Δυο άτομα απέναντι. Εμπόριο. Τα χρήματα βιαστικά στην τσέπη. Το σακουλάκι βιαστικά στην χούφτα. Σφίγγει η χούφτα. Βλέμματα ένα γύρω. Απομακρύνονται. Όχι όλοι. Αυτός με την γαλάζια σακούλα μένει. Κοιτάζει κάποιον διαγώνια. Αυτόν με την κόκκινη γενειάδα και τα αετίσια μάτια. Φοράει σκούφο. Κάνει κρύο. Λίγα λεπτά πριν ήταν δίπλα του και μιλούσαν.
   Το λεωφορείο αργεί. Μα πόση ώρα κάνει; Κανείς στη στάση δεν μιλά. Όλοι στις σκέψεις τους. Παρακολουθούν. Βλέπουν άραγε; Κάποιος γκρινιάζει για την αργοπορία.
   Έχει κίνηση το απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτός με την γαλάζια σακούλα κάνει χρυσές δουλειές. Η ίδια συναλλαγή ξανά και ξανά και ξανά. Το πρόσωπα που πληρώνουν αλλάζουν . Τα βλέμματα ίδια. Ποιος είπε πως το εμπόριο στη χώρα μας περνά κρίση;
Οδός Μενάνδρου.
Αθήνα.
Πρωινό Παρασκευής.
Μιας Παρασκευής του Γενάρη του 2012.
Οδός Μενάνδρου.
Αθήνα
Κέντρο
Κέντρο πρωτεύουσας
Αυτής της χώρας
Της Ελλάδας Μας

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ του Ευγένιου Τριβιζά

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

quando dormi..

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Hai gli occhi chiusi il lungo corpo disteso
E' buffo ma tutto questo mi fa piangere
poi d'improvviso eccoti sorridere
ridi di gusto mentre dormi
ma dove sei in quel momento
per dove sei partito mi domando
magari con un'altra donna
molto lontano e in un altro paese
per ridere di me insieme a lei

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Quando tu dormi non so se mi ami
sei qui con me eppure sei distante
io tutta nuda mi sto aggrappando a te
ma è come se io fossi lontana
eppure sento il tuo cuore che batte
ma non so se batte per me
non so più niente non ne so più niente
vorrei che il tuo cuore non battesse più
se un giorno tu non dovessi più amarmi

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Tutte le notti io piango tutta la notte
e tu sogni e tu sorridi
ma tutto ciò non può durare
certo una notte io ti ucciderò
e i tuoi sogni allora finiranno
e poiché anch'io mi ucciderò
anche la mia insonnia potrà avere fine
e i nostri due cadaveri di nuovo assieme
dormiranno nel letto nuziale
Tu di notte sogni
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo sognare
e questo mi fa piangere

Ecco il giorno e subito ti svegli
e proprio a me sorridi
sorridi con il sole
e io non penso più alla notte
dici quelle parole sempre quelle:

Hai passato una buona notte

e io come sempre rispondo:

Sì mio caro ho dormito bene
e ti ho sognato come ogni notte.

(δανεισμένο απο το you tube)

• 
  

σαν χθες

Δεν είναι πολύς καιρός

που το χέρι σου κράτησα

που στα μάτια σε κοίταξα

που από σένα αναζήτησα

που εσένα αναζήτησα

Δεν είναι πολύς καιρός

που την πλάτη μου γύρισες

που το βλέμμα σου απέστρεψες

που σαν ξένη με κοίταξες

που ξανά δεν επέστρεψες

Μα ήταν τόσος καιρός

που τα μάτια μου μάτωνες

που το αίμα μου πάγωνες

που ότι είχα μου έπαιρνες

που ποτέ σου δεν έδινες

Τώρα δεν είμαι εδώ

που συνήθως με έβρισκες

που λιμάνι με λόγιζες

που όμως δεν μ' υπολόγιζες

που στα δύσκολα φώλιαζες

Τώρα είμαι καράβι

που μακρύα αρμενίζω

που αν πονάς δεν γνωρίζω

που ξανά δε γυρίζω

που δε σε αναγνωρίζω

...οι αλήθειες οι δικές μου

εικονα δανεισμένη απο athinorama.gr

Μου κρίνεις τις συγνώμες μου

αυτές που θα θελες να ακούσεις

της μετάνοιας τα λόγια

για τα πρέπει και τα δήθεν

για τα σωστά , τα λογικά

τα "συμφωνώ" του χαρακτήρα

τα των προσδοκιών σου τα ανείπωτα

Όμως με τις δικές μου τις αλήθειες

καταγίνομαι

με των δικών μου θέλω τις συγνώμες

με σιωπηλά κοιτάγματα

με ηχηρές εικόνες

με το σκοτάδι κάποιας αμμουδιάς

τη μοναξιά μιας βεράντας

με κάποια φώτα μακρινά

και τη μικρή τη φλόγα την εντός μου

εσυ και εγω

μου μιλάς για τον έρωτα που γεννιέται

όταν το βράδυ ένα χέρι σου ακουμπά την πλάτη

για να συντροφέψει τα όνειρα σου

μου μιλάς για μια αγκαλιά ζεστή

για μια καρδιά που τον χτύπο της

να ακούσω θα μπορώ

μου μιλάς για σένα

θες να μάθεις για μένα

θες να τρυπώσεις σαν αερικό

στα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής μου

θες να φωτίσεις τις σκοτεινές γωνιές

του μυαλού μου

όμως εγώ ματάκια μου θλιμμένα

στον έρωτα έκανα έξωση...

κάλεσμα

φωτογραφια δανεισμενη απο την μπλοκόσφαιρα

τα μάτια καίνε

το κορμί καίει ...για σένα

νοιώθω του στήθους τις άκρες

να πονούν και να ζητούν....

σε θέλω και πάλι

του παραδείσου η πόρτα

τρεμοπαίζει

μυρίζει άνοιξη και σε καλεί

να μπεις

να ερευνήσεις

όλα τα μέρη

όλα τα μέλη

να σκύψεις στην πηγή

και να γευθείς

του πόθου το απόσταγμα

και να γλιστρήσεις μέσα απαλά

βαριά να ακουστεί η φωνή σου

βαριά και η ανάσα σου

να σε ακούσω όπως γλιστράς

έτσι όπως την καρδιά μου κάνεις

να λιγώνει

όπως ανοίγω σαν τριαντάφυλλο

για σένα

όπως γαντζώνομαι για να αντέξω

τη μαγεία

την ηδονή

ωρες αργες

Passion Comments

..και σα να μην έφταναν οι ώρες εκείνες της αλήθειας

το δροσερό της βραδιάς αεράκι έπαιζε με τα μαλλιά της

Τα μάτια της έκλεισε

και έγειρε πλάι στα πυρωμένα βότσαλα

που όλη τη μέρα φυλάκιζαν τη θέρμη του ήλιου

Πόσα κ πόσα βράδια δεν το ζήτησε..

πόσα απογεύματα και πόσα άγουρα πρωινά

δεν της προκάλεσαν ανατριχίλα

...και τώρα..

μια ώρα τέτοια την βασανίζει

Εκείνο το χέρι ν αναζητά που θα οργώσει το αλμυρό κορμί της

Το χάδι το βίαιο , το τρυφερό, το ανυπόμονο

να περιπλανιέται από το λαιμό στο στήθος

και να το φυλακίζει

να ζυμώνει

να πλάθει

να γεύεται

να υγραίνει τη σάρκα

να ταράζει την ψυχή

Φουντώνει μια φλόγα

μια τρομερή γλώσσα φωτιάς

που καίει και εξαγνίζει

Και σα να σφίγγει την ψυχή της κόβεται η ανάσα

για να επανέλθει

γρήγορη

κοφτή

απελπισμένη

Σφάλει τα ματια

τα χείλη ν ακουμπήσουν στην κοιλιά

να παίξουν και να τρέξουν χαμηλά

να φωλιασουν εκεί

που η κόλαση τίποτα να ζηλέψει δεν θα βρει

εκεί που τόσα βράδια τώρα υποφέρει

το φεγγαρι-τυροπιτα

η μαγεία κρύβεται στα απλά...

σε μια τυρόπιτα φεγγάρι

το βλέπεις κ το λαχταράς

θέλεις να το φτάσεις

να το αγγίξεις

να δεις αν είναι αληθινό

θέλεις να δεις αν είναι αφράτο όσο δείχνει

θες να γευτεις

κάτι από αυτό που έχει να σου δώσει

και κάποιες φορές

σε μια έκρηξή

αχαλίνωτου ρομαντισμού

θες να το μοιραστείς!

θες να μπορείς να χαρίσεις το μισό

για να διασκεδάσεις από την ίδια εμπειρία

για να χαρίσεις μια νόστιμη στιγμή

που η γεύση στο στόμα

αυτή η ιδιαίτερη

θα σου κρατά συντροφιά για χρόνια

θα ξέρεις ότι τη μοιράστηκες

την στιγμή

.... και την τυρόπιτα