καρτα απο μενα σε σενα

μακαρι να μπορουσα να σου μεταδωσω την αισιοδοξία μου,

κ το ποσο ομορφα νοιωθω με το τιποτα που εχω στα χερια μου

η μερα ειναι ηλιολουστη

ενα ηλιολουστο πρωινο στην καρδια του Δεκέμβρη

τα παραθυρα ανοιχτα, οι κουβερτες στο μπαλκόνι να λιάζονται

και μια ζεστή κουπα καφέ στο χέρι

η κουπα γράφει πάνω:

ευτυχια ειναι...οτι σε κανει να χαμογελάς

κρατω τις αγραφες καρτες των χριστουγεννων στο χέρι

φετος θα γράψω περισσότερες

φετος θελω να θυμησω σε ολους οτι οι γιορτες θα ναι πιο ζεστες

φετος θα περασω όμορφα

με ποιους κ που δεν ξέρω

μα τί σημασία εχει τελικα ?

οτι και να κάνω όμορφο θα ναι έτσι απλά γιατί .... το αποφάσισα!

συμμαζευω χαρτια

αναδομώ τον χώρο μου , κερδίζω τον χαμένο χρόνο μου

και ....σε σκέφτομαι!

σκέφτομαι εσενα, τον καθε φίλο κ φίλη, με τα καμποσα ονοματα

που εβαλες το λιθαράκι σου στις ωρες εκεινες

που αναθεωρουσα , που ανασυγκροτουσα τη ζωή μου

σε σενα λοιπον, φίλε κ φίλη θελω να φωνάξω πως

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟς ΘΑ ΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟς ΘΑ ΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ Κ Ο ΗΛΙΟς ΛΑΜΠΕΙ ΜΕ ΧΑΜΗΛΕς ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕς

καλο υπολοιπο Κυριακης

σα ροδι...

σα ροδι που σπασε
βγηκαν εξω τα αισθηματα
σε χιλιες μυριες συγκινησεις

στιγμες τροχια που χαραξαν
και απλωσαν ατακτα
κυλισαν κατω απο του καναπε
τ αραχνιασμενο ποδι
κοκκινες στρογγυλες κηλιδες
μνημης κ αιματος απο το κοκκινο
το ροδι της καρδιας μου
με μια γευση στιφή που
ποτε δε συνήθισα


το χρωμα του εβαψε
τη λευκοτερη της συνειδησης μου γωνια
με αφελεια ρωτησα
πως να εξαφανισω τον λεκε

να φύγω...

Να φύγω αποφάσισα

απ' την πόλη τούτη

να σβήσω τις ασχήμιες της

να σβήσω των παπουτσιών τη σκόνη

που ύπουλα στις γωνιές στάθηκε

της ψυχής μου

να διώξω του γκρίζου τσιμέντου

την εκκωφαντική σιωπή

Δεν θέλω πια φωνές στοιβαγμένες

στους ορόφους του μυαλού μου

που να χαζεύουν τη βοή της ασφάλτου

Φανάρια με ζητιάνους,

φωτεινοί σηματοδότες

της μέρας που ακολουθεί

της νύχτας που σέρνεται

σε βρώμικες πλατείες

Να φύγω αποφάσισα

για ένα μέρος κοντινό μα απόμερο

να τους κοιτάζω όλους

της καθημερινής φρενίτιδας

τα ροζιασμενα χέρια

να ακουμπάνε τις χορδές

του κόσμου της μιζέριας

για να ακουστούνε δυνατά

οι νότες της αλήθειας

Θα φύγω

το αποφάσισα





εικονα δανεισμενη απο το akouseto.gr

μονο σιωπη

ξερεις
εχω τοσα να σου πω
μα απο που ν αρχίσω
ποια λογια να ναι αυτα
που ομορφα τα αισθηματα
να πελεκησουν
με ποιες γκριματσες της φωνής
και τί αποχρωσεις της γραφής
στα βλέφαρα να απλωσω
για να μπορεις σα με φιλας
τα ματια οταν κλεινω
να τα διαβάσεις μονομιας
για φυλαχτό στα δίνω

ανακυκλωση τωρα

η φωτογραφία απο
enotikosomatiodba.blogspot.com


ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΑΠΟΡΡΙΜΆΤΩΝ ΠΕΤΩ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ

ΤΑ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΜΟΥ,ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΟΔΟΝΤΟΠΑΣΤΑ, ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΚΟΥΤΙ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗς ΖΑΧΑΡΗς ΣΤΡΙΜΩΧΤΗΚΑΝ ΚΟΝΤΑ ΚΟΝΤΑ
ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΚΑΙ Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΓΕΜΙΖΕΙ
ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ ΦΟΥΡΝΑΡΗ ΠΟΥ ΤΥΛΙΞΕ ΤΟ ΨΩΜΙ, ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΡΥΖΙ, ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΧΡΕΟς ΤΗς. ΓΥΜΝΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΤΥΧΟΥ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΟ, ΑΔΕΙΕς ΘΉΚΕς ΑΥΓΩΝ, ΦΛΟΥΔΕς ΦΡΟΥΤΩΝ, ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΣΟΝ, ΚΟΜΜΕΝΕς ΕΤΙΚΕΤΕς ΡΟΥΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥς ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ, ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΤΟΥ ΣΑΜΠΟΥΑΝ....
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΗΣΗς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗς, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ, ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗς ΖΩΗς ΜΟΥ, ΤΙς ΣΥΝΗΘΕΙΕς ΜΟΥ..

ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟς ΤΗς ΣΑΚΟΥΛΑς, ΕΙΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΟ , ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΠΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΤΕΓΡΑΨΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!
ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΧΕΔΙΑ ΜΙΛΩ! ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΣΩΡΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ....

ΘΥΜΑΜΑΙ
ΠΩς ΚΑΠΟΙΟς ΚΑΠΟΤΕ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΎΚΛΩΣΗ....

παντομιμα

..και σα να παρακολουθώ τις σκέψεις μου

και σα να κρίνω τις στιγμές μου...

σαν ένας μίμος

που αντιγράφει τις γκριμάτσες μου

μιμείται τη στάση του κορμιου μου

και γω

με τρόμο αναγνωρίζω

πως

ότι μιμείται ειναι

ΕΓΩ!!!

στέκομαι απέναντι του σκεφτική `

πρέπει να αποφασίσω τώρα

αν μου αρέσω

μα

τί επίπονη διαδικασία...!

με σκανδαλίζει η σκέψη

τί μύρια συναισθήματα θα μπλέκονταν

αν τροπο ειχε

ν αντιγράψει

να μου δείξει τη ζωη μου!

αυτος

ο διασκεδαστής του δρόμου

αυτός

ο παρατηρητής ψυχών..

η φωτογραφια ειναι απο
syriza-vyrona.pblogs.gr

κομπος

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ Μ ΑΦΗΝΕΙς

ΜΗ

ΜΕ ΠΝΙΓΕΙς

ΜΗ

ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΕΙς ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ

ΜΗ

ΣΚΟΤΩΝΕΙς ΤΟΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ ΜΟΥ

ΜΗ

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΖΕΙς

ΣΕ ΚΡΥΟΥς ΤΟΙΧΟΥς

ΜΕ ΖΕΣΤΑ ΧΡΏΜΑΤΑ

ΜΗ

ΑΣΦΥΚΤΙΩ......



Πηγή εικόνας: elixile.deviantart.com

πινελιες

θελω να ζωγραφίσω μες στη σκέψη σου
θελω τις σημειωσεις μου να κρατησω
μες του μυαλου σου τους διαδρομους
εικονες θολες
εικονες γυμνες
απο συναίσθημα κ φόβο
εικονες ξεδιαντροπες
στου ήλιου σου τις τολμηρες ακτίνες
με χρωματα αναμεικτα
και με χοντρα πινέλα
να δωσω σχήμα κ πνοή
στης τρομερης αντιληψης
τα βλεφαρίσματα
θελω την ωρα τουτη
μες τις μπογιες τα χερια να βυθίσω
και να αφήσω τις πολυχρωμες παλάμες μου
μες τις ψυχής σου τις σκοτεινες σελιδες
να σου δωρησω χρωμα κ ρυθμο
σε οσα αντικρυσες
ομως καμωθηκες πως δεν τα ειδες

βραδυ σαββατου

Γέμισα το ποτηρι μου κρασι

εκεινο με την φινετσατη όψη

Το ακουμπω στο τραπεζακι και το κοιτω
απο αποσταση

Αφήνω τη σκέψη μου να σεργιανίσει αλήτικα
καθως

Βλέπω μεσ το ποτηρι δυο φιγουρες

να στροβιλίζονται

να κολυμπουν αέρινα μες το κρασι μου

Απόψε είναι η συντροφιά μου

αποψε οι αισθησεις πλέκουν στεφάνι

αποψε τα θελω στηνουν χορό

Κλείνω τα ματια και χάνομαι σε ήχους

γνωριμους
οικειους
σε φυσαλίδες που μεθουν

Κοιτω και παλι το ποτήρι

στου έρωτα χορευουν τον ρυθμο

Τωρα πια ξερω
το ξημέρωμα θα δω τη συντροφιά μου

να κοιμαται
σε μια γουλια κρασι

του ακριβου μου κρύσταλλου

απανω στα χναρια
που τα χειλη μου αφησαν

να κρυφακουσω ασε με

κράτησε την κουρτίνα σου ανοιχτή
θέλω να δω μέσα στην κάμαρα σου
θέλω το φως να ξεχειλίσει αυθάδικο
από του παραθύρου σου την πόρτα
για να χαζέψω τα μικρά σου μυστικά
και να σταθώ στα χρώματα των τοίχων
να κρυφακούω στιγμές
φυλακισμένες στην υφή των ρούχων
να ζωγραφίσω όνειρα
στου πορτατίφ σου τις φωτοσκιάσεις
τώρα που λείπεις να κουρσεψω
απ τα σκεπάσματα της σκέψης σου
εκείνη τη γωνιά που εξέχει

στα βοτσαλα μας

κρύβω των ματιών μας τις ανάσες

στο σήμερα και στο ποτέ

χαμογελώ στη σκέψη σου

κρίνα τα λόγια και το γέλιο σου δροσιά

κλαδιά τα βλέμματα φυλάκισαν αισθήσεις

στίχοι βαρκούλες μας αρμένισαν

σε βότσαλα που είναι δικά μας

απόψε θα κατασκηνώσω στα λημέρια μας

απόψε θα με νανουρίσεις με

ένα παραμύθι

παραιτηση

παραλια Μωλος στη Σκυρο


ερήμωσαν τα πέλαγα
νέκρωσαν οι ακρογιαλιές
τα κύματα ημέρωσαν
κόπασε ο αέρας
φώτισε ο ήλιος τις σκιές
άδειασαν οι αγκάλες
ούτε οι αγάπες χωρούν πια
ούτε τα μίση έχουν θέση
ούτε η χαρά της προσμονής
λιμάνι βρήκε να μπει..

μια κιτρινη βαρκα..

φωτογραφία τραβηγμένη από τα Μαγαζιά της Σκύρου


Βγήκα πρωί στο μικρο μπαλκόνι.Ένας καφές συντροφιά. Ένα σεντόνι κουβάρι παρατημενο στη γωνιά του κρεβατιού μου.
Μια αίσθηση ανέμου. Κοιτώ τη θάλασσα. Άλλωστε για τον λόγο αυτό δε διάλεξα το μέρος τούτο? Να κοιτώ τα κύματα να σπάζουν στους βράχους. Να πετούν τα νερά τους ψηλά. Άσπροι αφροί σε βαθύ γαλάζιο.
Μια αμμουδιά ολάκερη. Και μια κίτρινη βάρκα.
Παραφωνία ή αντίδραση;Αντίσταση!
Αντίσταση στην ερημιά του τόπου.
Μια κίτρινη βάρκα. Μια απόδραση. Μια εξόρμηση.
Για που αλήθεια;
Ποιος νοιάζεται εν τέλει;

μπιλιες

Τελικά
ψάχνω δυο μπίλιες

δυο μπίλιες που κύλισαν
που γλίστρησαν

λίγο στα δάχτυλα σκάλωσαν
και έπειτα έφυγαν
και κρύφτηκαν
και φώλιασαν

για λίγο

και δώσανε νότες μυστικές
και δώσανε μελωδίες
μάγεψαν την ψυχή
κλέψανε κάτι από ουρανό

και πάλι κύλισαν
και πάλι γλίστρησαν

για να σταθούν λίγο πιο κάτω
σε άλλη ακίδα της ζωής μου

και όλο κυλούν
και όλο τις ψάχνω
και όλο....

δυο μπίλιες ψάχνω

όλα πια περασμενα..

Μου ζητάς αγκαλιά μα τί να σου δώσω;
Με ποια ψυχή κ ποια καρδιά
με ποιο απόθεμα αγάπης;
Δεν έχω πια
Δεν υπάρχεις εσύ
Δεν υπάρχουμε εμείς
Είναι ο κόσμος αλλιώς
ειν τα μάτια σου ξένα
Μη γυρεύεις αγάπη την ανέμισες όλη
μη γυρεύεις πια κάτι
δεν υπάρχω για σένα
Στη γωνιά μου ζαρώνω με τα χέρια σφιγμένα
τα κομμάτια ενώνω , τα κρατάω για μενα
όλα πια περασμενα..

πήγα ξανά από το σπίτι τους
μόνη
πεζή
ήταν εκεί
πατέρας κ γιος
σε ένα τοπίο εγκατάλειψης
ένα τόπο μιζέριας
ο ένας έμεινε απαθής
ο άλλος κλαφτηκε
δεν έχει νερό
ούτε καφέ να κάνει
δεν εχει τίποτα
λυπηθηκα την τόση μιζέρια
την τόση μοιρολατρία
κινήθηκα λιγάκι μέσα στα δωμάτια
όπου η ερημιά
από τους τοίχους ενέδιδε μπόχα
βρήκα καφέ κ έκανα
για μένα
ψαχούλεψα και βρήκα
παλιά μπλουζάκια μου
λευκά αραχνοΰφαντα
μα
τα είχα ξεχασμένα
κ να φόρεμα λευκό
δανδελα κ τριαντάφυλλα
τι τάχα ήθελε αυτό εδώ?
τα μάζεψα προσεκτικά
ένα πακέτο τα κάνα
και έφυγα
από την πίσω πόρτα
ξαλαφρωμενη

ναυαγιο

...και ύστερα μόνη κάθισα

στο μονοπάτι εκείνο

που μου μαρτύρησε στιγμές

και που μου είπε λέξεις

Κι ύστερα αναρωτήθηκα

πως ξεκίνησαν όλα

πως άπλωσα το χέρι μου

πρόσφερα την καρδιά μου

μα μόνη πιότερο από πριν

έμεινε η αγκαλιά μου

Και κοίταξα ολόγυρα

της θάλασσας το χρωμα

και πάλι αναρωτήθηκα:

πόσα ναυάγια ακομα;

ερως κ τρελα

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και
όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της
πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε
να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
'Τι είναι το κρυφτό;'
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε
να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την
Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια
στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η
Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον
πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια
κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να
σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της
φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την
άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο
Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό
μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε
βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου
βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. ....1000, μέτρησε η
Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ
μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για
θεολογία. Ένι ωσε τον 'ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του
ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και
τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει
που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού,
πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα
τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από
τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό
πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν
πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο
τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας
είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

κλεμμενες στιγμες

ζωές που διασταυρώνονται
για λίγο
μάτια που σμίγουν
για στιγμές πολύτιμες
αναγνωρίζουν
αναγνωρίζονται
και κοινωνουν
κοινές ανάσες
λίγο να ξαποστάσουν
στη ζεστασιά
στη γλύκα των φιλιων
που τόσα βράδια ονειρεύτηκαν
λίγο να κλέψουν από τ όνειρο
που σιωπηλά μοιράστηκαν
τις ώρες της σιωπής
χνάρια αφήνουν
όταν το δρόμο τους
και πάλι ακολουθούν
χνάρια στιγμές
χνάρια πληγές
δώρα αγάπης
με πόθο στολισμενα
για κείνο τ άγγιγμα
που πάντα θα ναι λίγο

..και το χρυσαφι των κορμιων τους

Ήρθε μια ξένη στα μέρη μας και μας χάρισε το φεγγάρι που γυρόφερνε χρόνια τις πόρτες κ τις στέγες μας.
Έδωσε τον ήχο στα αυτιά μας κ ακούσαμε τα σκυλιά να αλυχτούν κ να να τεντώνουν στο σκοτάδι της νύχτας ως την άκρη της γης, τους ανέμους να δέρνονται με το δάσος, τα κύματα να γελούν ξεκαρδισμένα κ να κυλιούνται στους βράχους σαν ερωτευμένα κορίτσια.
Γλύκανε η φτώχεια μας από τον πλούτο της Λίμνης μας. Βούταγε τα δάχτυλα της στο βυθό γελώντας κ έβγαζε χούφτες τ ασήμια κ τ άστρα
Γίνανε οι ψαρόβαρκες μας γαλέρες και την ακουλουθήσανε στα πέρατα του κόσμου Και τα μονόξυλα μας τα κινούσανε μελαμψοι Θεοί με τρίαινες.
Σαν έφυγε για να μη ξαναγυρίσει, αλαφρώσαμε. Τυλιχτηκαμε μια νύχτα παλιά, φασμένη με σκέτο σκοτάδι κ κοιμηθήκαμε Είμαστε απλοί άνθρωποι.
Μα τ άλλο πρωί, με την καινούργια μέρα, σαν κινήσαμε, βρήκαμε στην πόρτα μας όλο τον πλούτο και τα λάφυρα που χε μαζέψει από τις στέγες, τις θάλασσες, τη λίμνη μας, τυλιγμένα στη μαντήλα της μοναξιάς Θα ταν δική της. Ή μην ήταν κ αυτή δική μας, σαν το φεγγάρι κ τις σχεδίες κ δεν το ξέραμε;;;;


από το βιβλίο της αγαπημένης Λιλή Ζωγράφου: ...και το χρυσάφι των κορμιών τους

ταξιδι στη λήθη

Στρίμωξα τα θέλω μου
σε μια βαλίτσα μοναχά
στρίμωξα και τα σ αγαπώ
ταξίδι να τα πάρω
Φτερούγισα στα πέλαγα
παρέα με τον γλάρο
και είδα βουνά κ θάλασσες
και ένιωσα την αλμύρα
και γεύτηκα
Και βούτηξα σε βάθη
και σε ύψη
και μες τα φύκια έπλεξα
στεφάνι για την λήθη
και μες τα άγρια νερά
έστησα τη φωλιά μου
να ταξιδεύει αντάμα μου
δίπλα και μακρυά μου

ψυχη στειρα

Ζωή φτωχή
ματιά κενή
ψυχή στείρα
σου έδειξα τον κόσμου μου
τον εύφορο
τον γελαστό
τον λουλουδένιο
τον κόσμο της καρδιας
της αυταπάτης
που θέλει δυο ψυχές
ένα να γίνονται
σου έδειξα το φωτεινό αστέρι
φάρο κ ελπίδα της αυγής
στο σμίξιμο μας πάνω
χρυσά κεντίδια στόλισαν
του πόθου ανατριχίλες
χρυσές κλωστές με μάλαμα
ανάσες λιγωμένες
χέρια κενά
χέρια ορφανά
στου έρωτα την πλάνη
μέλη που δεν προφτάσανε
το ρίγος της αγάπης
ζωή φτωχή
ματιά κενή
ψυχή στείρα

πως μοιαζουν τα ονειρα;;

Μυρίζουν γαρδένια
βλέπουν μακρυά και ζωγραφίζουν κήπους
ζούνε παντού μα πουθενά
είναι όνειρα και τρέχουν
πάνω σε λίμνες με νούφαρα απαλά
και σε ποτάμια ορμητικά
που αφρίζουν τα νερά τους
αρπάζουν ηλιαχτίδες και τραμπαλίζονται
παίζουν κρυφτό στις φυλλωσιες των δέντρων
έχουν την γεύση λουλουδιών
έχουν την όψη συννεφου
ανάλαφρα όπως είναι πάντα
στέκουν μονάχα μια στιγμή
ίσα για να τα αγγίξεις
έπειτα φεύγουνε ξανά
για να τα κυνηγήσεις
να σου προσφέρουν θέλουνε αιώνιο ταξίδι
μέσα σε περιπέτειες πολύχρωμα υφασμένες
όλες γεμάτες προσμονή
στου ονείρου το ξημέρωμα

παραθυρο με θεα.. σπίτι με βεραντα ...

μπήκα στο σπίτι σου και πλημμύρισα φως.
ένα φως ζεστό,ανοιξιάτικο

γέμιζε την μεγάλη κάμαρα

ένα χαμόγελο φιλικό
προσκαλούσε την σαστιμάρα μου
μια βεράντα που θύμιζε
αυλή προσφυγικού σπιτιού
από αυτές που καλωσορίζουν τα μέλη
δυο τριών οικογενειών
γύρισα να δω
τον λαδοτενεκέ με την γαρδένια
μα.. όχι
το σπίτι αυτό είναι αλλιώτικο..
δεν μοιάζει με το προσφυγικό της γιαγιάς
κι όμως...η θαλπωρή είναι ίδια!
η βρύση με το λάστιχο,
οι γλάστρες οι μεγάλες,
η πρόθυμη αγκαλιά
που κάνει τα προβλήματα
να μοιάζουν ασήμαντα
και ο ήλιος, αχ ο ήλιος ,
που ζεσταίνει τις καρδιές
κ γλυκαίνει τις ματιές των ανθρώπων...
ο ίδιος ήλιος έλουζε την κάμαρα ...
η ίδια αίσθηση ευφορίας..
σα να ένοιωσα το χάδι της γιαγιάς στα μαλλιά
όταν ξαπλωμένη δίπλα μου
μου λεγε παραμύθια.. αυτό με τον Αληθινό,
τον βοσκό που μόνο αλήθεια έλεγε
κ έγινε βασιλιάς...
παραμύθια...
κοιτώ κ πάλι προς το μεγάλο παράθυρο
κ δε χορταίνω φως....
και το βράδυ;;
τί γίνεται το βράδυ που ό ήλιος κοιμάται;;
το βράδυ παραμερίζω τις φυλλωσιες
και κοιτώ τα άστρα...

ολα τα ναι του κόσμου

"..Το δικό μας αστέρι θα το λέμε "Μία" .Μία και μοναδική σαν την αγάπη μας", μου είπε μια μέρα. "Και τώρα, αν με αφήσεις, θα σου μιλήσω για αυτό το αστέρι. Άκουσε με προσεκτικά. Όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Στη Μία δε σκοτεινιάζει ποτέ Ο καθένας εκεί έχει ότι λαχταρά η καρδιά του. Κανείς δεν φοβάται να έχει αυτό που επιθυμεί. Η σιωπή δεν τρομάζει. Δε σε σπρώχνει σε περιττές ομιλίες. Σε σχέσεις που δεν επιθυμείς, σε λόγια που δεν έχεις διαλέξει. 'Όταν μιλάς, όταν αγαπάς, όταν χαίρεσαι, δεν είναι για να αποφύγεις τον τρόμο της σιωπής. Υπάρχεις. Είσαι ζωντανός. Δεν την φοβάσαι, δεν την μάχεσαι, δεν την αποφεύγεις την ζωντάνια σου. .."

απόσπασμα από το βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου : ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


"η αγάπη είναι φροντίδα"

για να κλειδώσουμε σιωπές

Πολύ την παρέα σου θα ήθελα
σήμερα
Σήμερα που σε έπλασα στην σκέψη μου
σε θέλησε η καρδιά μου
μια συντροφιά στο πλάι μου
και ένα φιλί γλυκό
αληθινό
αργό κ λυπημένο
για όλου του κόσμου τα φιλιά
που στάθηκαν στα χείλη
για τα φιλιά τα ορφανά
στην γλύκα της αγάπης
για αυτά που βιάστηκαν
γοργά που δόθηκαν
γοργά που τέλειωσαν
Σήμερα θέλω το φιλί αργό
ζεστό
βασανισμένο
για να σφραγίζουν οι ψυχές
για να ακουμπήσουν οι καρδιές
εδώ
πα' στων χειλιών την άκρη
για να κλειδώσουμε σιωπές
του ονείρου κ της σκέψης
για ν αρμενίζουμε μαζί
με τα πανιά ανοιγμένα

στιγμες

Στιγμές
στιγμές που μ αγκαλιάζουν
χαϊδεύουν το μυαλό ηδονικά..

Σκαλώνουν κ κεντούν
με αναμνήσεις μελλοντικές
Σεργιάνι κάνουν
από το τώρα στο μετά

Στιγμές του νου
γλυκά παιδεύουν το κορμί
σα φλόγα ενός κεριού
που τρεμο..παίζει

Πλάθουν εικόνες
ζωγραφικής αριστουργήματα
στο τελάρο του πόθου
τον καμβά του θέλω

Στιγμές
ανάσες μαγικές
σφιχτά αγκαλιασμένες
σε ένα ταξίδι-πλάνεμα
σε ένα ταξίδι μελωμένο

κρυωνω κ φοβαμαι

κρυώνω απόψε
έλα
το χέρι κράτησε μου
πάγωσαν
τα φύλλα της καρδιάς
σκλήρυναν
στο χάδι του χειμώνα

κοίτα με λίγο να σε νιώσω
ποια φλόγα καίει στα μάτια σου;
έχεις τη δύναμη να δώσεις;
έχεις τη δύναμη να νοιώσεις;
έχεις τη δύναμη να δεις
τη θέρμη
που ίσως σου χαρίσω;

κρυώνω απόψε κ φοβάμαι
πως ούτε συ
περαστικέ
το μήνυμα θα λάβεις
μιας ορφανής αγκαλιας
που ανάδοχο γυρεύει

εσύ κ εγώ

Και τώρα εμείς
εσύ και εγώ
δυο αντικριστές αλήθειες
δυο αντικριστές συνήθειες

τί με κοιτάς έτσι;
με ξέρεις νομίζεις;
δεν μπορεί να με ξέρεις
δεν ήσουν εκεί
τις νύχτες της αμφιβολίας δεν ήσουν
μήτε τις μέρες της ασφυξίας
έστεκες κάπου - σκιά κρυμμένη
μες σε σκιών απόκρυφες γωνίες

να συστηθώ λοιπόν:
"ο ευατός σου"

σε συναντώ νομίζω μετά από χρόνια
πάει καιρός και... άλλαξες
σε παρατηρώ
άλλες γραμμες χαράζουν αλλες σκέψεις
και τα μάτια,
ω, τα μάτια
χαμένα σε θάλασσες

κάτσε σιμά μου να σε νιώσω
νοστάλγησα τη ζεστασιά σου
περιφρόνησα την ύπαρξη σου μα
συγχωρα με
έλα,
γύρε στου στήθους μου τη θέρμη
έχω τόσα να σου διηγηθώ..

είχα ένα σκύλο..για χρόνια..

Είχα ένα σκύλο.. για κάποια χρόνια
και βασανίζομαι να θυμηθώ ποιο τ όνομα του
Ένα μαύρο σκύλο
που πηγαίναμε βόλτα κ του δειχνα
τα μέρη που έπαιζα παιδί
Ένα σκύλο μέ γλυκά καστανά μάτια
που μοιράστηκα μαζί του τις εμπειρίες μου
εκείνες τις καθημερινές
τις αθώες
του καφέ κ της ψυχής
γιατί είμαστε πάντα μαζί
Ένα σκύλο όμορφο
που τρόμαξε στην καταιγίδα
και το σκασε
δεν ξέρω για που μα..
ποιο το όνομα του;;
Δεν το σημείωσα πουθενά
ήταν ξεχωριστό για μένα
όμως.. το ξέχασα!
...και νοιώθω μόνη....

Ποιο χρώμα να βάλω στη ζωή μου;
το κόκκινο ταιριάζει στην αφή μου..
το πράσινο αγγίζει την ψυχή μου..
το κίτρινο θυμίζει την οργή μου..

Τί χρώμα να βάψω το παλτό μου;
πορτοκαλί όπως είναι το όνειρο μου
ή μπλε σαν να κοιτώ τον ουρανό μου;

Τί χρώμα να δώσω στην πνοή μου;
ένα λευκό με σύννεφο να μοιάζει
οι φίλοι να μπερδεύονται
πότε αυτή γελά κ πότε αναστενάζει...

θα ανθίσω με τις μυγδαλιες

θ ανθίσω με τις μυγδαλιές
ο μήνας της αποκοτιάς
δεν προειδοποιώ
δεν απειλώ
απλώς δηλώνω
θ ανθίσω με τις μυγδαλιές
τρελή μες τον τρελό χιονιά
θα δώσω τ άνθη μου
λευκότερα από ποτέ
την πλάση να ξυπνήσω
να σκουντηξω το παγωμένο
πνεύμα του χειμώνα
κ τ άγριο αγέρι
τα πέταλα μου να σκορπίσει
να τα μοιράσει
να τα απλώσει
να τα ταξιδέψει
θ ανθίσω με τις μυγδαλιές

ματιά απο κρύσταλλο..

οδηγώ
κυλώ ήρεμα
στη ράχη της λεωφόρου
μουσική στο ράδιο
σκέψεις κουβάρι
στο τζάμι στέκεται ένα
φύλλο ..που έπεσε

σκέψεις ξανά
φύλλα που πέφτουν
βλέφαρα που παίζουν
ζωή που γλιστρά
στιγμές που σκορπούν
ψυχή που χάνεται
στη σιωπή του δρόμου
ματιά από κρύσταλλο..