ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ του Ευγένιου Τριβιζά

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

quando dormi..

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Hai gli occhi chiusi il lungo corpo disteso
E' buffo ma tutto questo mi fa piangere
poi d'improvviso eccoti sorridere
ridi di gusto mentre dormi
ma dove sei in quel momento
per dove sei partito mi domando
magari con un'altra donna
molto lontano e in un altro paese
per ridere di me insieme a lei

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Quando tu dormi non so se mi ami
sei qui con me eppure sei distante
io tutta nuda mi sto aggrappando a te
ma è come se io fossi lontana
eppure sento il tuo cuore che batte
ma non so se batte per me
non so più niente non ne so più niente
vorrei che il tuo cuore non battesse più
se un giorno tu non dovessi più amarmi

Tu di notte dormi
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo dormire
questo mi fa soffrire

Tutte le notti io piango tutta la notte
e tu sogni e tu sorridi
ma tutto ciò non può durare
certo una notte io ti ucciderò
e i tuoi sogni allora finiranno
e poiché anch'io mi ucciderò
anche la mia insonnia potrà avere fine
e i nostri due cadaveri di nuovo assieme
dormiranno nel letto nuziale
Tu di notte sogni
e io invece ho l'insonnia
io ti vedo sognare
e questo mi fa piangere

Ecco il giorno e subito ti svegli
e proprio a me sorridi
sorridi con il sole
e io non penso più alla notte
dici quelle parole sempre quelle:

Hai passato una buona notte

e io come sempre rispondo:

Sì mio caro ho dormito bene
e ti ho sognato come ogni notte.

(δανεισμένο απο το you tube)

• 
  

σαν χθες

Δεν είναι πολύς καιρός

που το χέρι σου κράτησα

που στα μάτια σε κοίταξα

που από σένα αναζήτησα

που εσένα αναζήτησα

Δεν είναι πολύς καιρός

που την πλάτη μου γύρισες

που το βλέμμα σου απέστρεψες

που σαν ξένη με κοίταξες

που ξανά δεν επέστρεψες

Μα ήταν τόσος καιρός

που τα μάτια μου μάτωνες

που το αίμα μου πάγωνες

που ότι είχα μου έπαιρνες

που ποτέ σου δεν έδινες

Τώρα δεν είμαι εδώ

που συνήθως με έβρισκες

που λιμάνι με λόγιζες

που όμως δεν μ' υπολόγιζες

που στα δύσκολα φώλιαζες

Τώρα είμαι καράβι

που μακρύα αρμενίζω

που αν πονάς δεν γνωρίζω

που ξανά δε γυρίζω

που δε σε αναγνωρίζω

...οι αλήθειες οι δικές μου

εικονα δανεισμένη απο athinorama.gr

Μου κρίνεις τις συγνώμες μου

αυτές που θα θελες να ακούσεις

της μετάνοιας τα λόγια

για τα πρέπει και τα δήθεν

για τα σωστά , τα λογικά

τα "συμφωνώ" του χαρακτήρα

τα των προσδοκιών σου τα ανείπωτα

Όμως με τις δικές μου τις αλήθειες

καταγίνομαι

με των δικών μου θέλω τις συγνώμες

με σιωπηλά κοιτάγματα

με ηχηρές εικόνες

με το σκοτάδι κάποιας αμμουδιάς

τη μοναξιά μιας βεράντας

με κάποια φώτα μακρινά

και τη μικρή τη φλόγα την εντός μου

εσυ και εγω

μου μιλάς για τον έρωτα που γεννιέται

όταν το βράδυ ένα χέρι σου ακουμπά την πλάτη

για να συντροφέψει τα όνειρα σου

μου μιλάς για μια αγκαλιά ζεστή

για μια καρδιά που τον χτύπο της

να ακούσω θα μπορώ

μου μιλάς για σένα

θες να μάθεις για μένα

θες να τρυπώσεις σαν αερικό

στα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής μου

θες να φωτίσεις τις σκοτεινές γωνιές

του μυαλού μου

όμως εγώ ματάκια μου θλιμμένα

στον έρωτα έκανα έξωση...

κάλεσμα

φωτογραφια δανεισμενη απο την μπλοκόσφαιρα

τα μάτια καίνε

το κορμί καίει ...για σένα

νοιώθω του στήθους τις άκρες

να πονούν και να ζητούν....

σε θέλω και πάλι

του παραδείσου η πόρτα

τρεμοπαίζει

μυρίζει άνοιξη και σε καλεί

να μπεις

να ερευνήσεις

όλα τα μέρη

όλα τα μέλη

να σκύψεις στην πηγή

και να γευθείς

του πόθου το απόσταγμα

και να γλιστρήσεις μέσα απαλά

βαριά να ακουστεί η φωνή σου

βαριά και η ανάσα σου

να σε ακούσω όπως γλιστράς

έτσι όπως την καρδιά μου κάνεις

να λιγώνει

όπως ανοίγω σαν τριαντάφυλλο

για σένα

όπως γαντζώνομαι για να αντέξω

τη μαγεία

την ηδονή

ωρες αργες

Passion Comments

..και σα να μην έφταναν οι ώρες εκείνες της αλήθειας

το δροσερό της βραδιάς αεράκι έπαιζε με τα μαλλιά της

Τα μάτια της έκλεισε

και έγειρε πλάι στα πυρωμένα βότσαλα

που όλη τη μέρα φυλάκιζαν τη θέρμη του ήλιου

Πόσα κ πόσα βράδια δεν το ζήτησε..

πόσα απογεύματα και πόσα άγουρα πρωινά

δεν της προκάλεσαν ανατριχίλα

...και τώρα..

μια ώρα τέτοια την βασανίζει

Εκείνο το χέρι ν αναζητά που θα οργώσει το αλμυρό κορμί της

Το χάδι το βίαιο , το τρυφερό, το ανυπόμονο

να περιπλανιέται από το λαιμό στο στήθος

και να το φυλακίζει

να ζυμώνει

να πλάθει

να γεύεται

να υγραίνει τη σάρκα

να ταράζει την ψυχή

Φουντώνει μια φλόγα

μια τρομερή γλώσσα φωτιάς

που καίει και εξαγνίζει

Και σα να σφίγγει την ψυχή της κόβεται η ανάσα

για να επανέλθει

γρήγορη

κοφτή

απελπισμένη

Σφάλει τα ματια

τα χείλη ν ακουμπήσουν στην κοιλιά

να παίξουν και να τρέξουν χαμηλά

να φωλιασουν εκεί

που η κόλαση τίποτα να ζηλέψει δεν θα βρει

εκεί που τόσα βράδια τώρα υποφέρει

το φεγγαρι-τυροπιτα

η μαγεία κρύβεται στα απλά...

σε μια τυρόπιτα φεγγάρι

το βλέπεις κ το λαχταράς

θέλεις να το φτάσεις

να το αγγίξεις

να δεις αν είναι αληθινό

θέλεις να δεις αν είναι αφράτο όσο δείχνει

θες να γευτεις

κάτι από αυτό που έχει να σου δώσει

και κάποιες φορές

σε μια έκρηξή

αχαλίνωτου ρομαντισμού

θες να το μοιραστείς!

θες να μπορείς να χαρίσεις το μισό

για να διασκεδάσεις από την ίδια εμπειρία

για να χαρίσεις μια νόστιμη στιγμή

που η γεύση στο στόμα

αυτή η ιδιαίτερη

θα σου κρατά συντροφιά για χρόνια

θα ξέρεις ότι τη μοιράστηκες

την στιγμή

.... και την τυρόπιτα

εν ώρα απουσίας

φωνές

σκέψεις αλλόκοτες, σημάδια

σ' αγγίζω και μ' άγγιξες

σε νοιώθω και μ' έσμιξες

εικόνες, ανάσες, στεναγμός

της άνοιξης μικροί ανθοί

αχνό τιτίβισμα μικρού πουλιού

βλέμμα ζεστό αντάμωσε

κορμί γεμάτο υποσχέσεις

επαφή δίχως σκέψη

και εκεί, στο μπράτσο σου τυλίχτηκα

ετούτη τη βραδιά της απουσίας

χρώματα και αρώματα

εικονα δανεισμένη απο :www.connect.legacy.com ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ

χρώματα και αρώματα

γεύση ονείρου

να σε αγαπώ

να σε ζητώ

και να σε θέλω

να αγκαλιάζω τον κορμό σου

δροσιά και άρωμα

άγριου ανθού

να κυλιστώ στη ρίζα σου

να φυλακίσω τις σταγόνες της βροχής

να παίξω με ότι κρύβεται

πίσω από τα κλώνια σου

να σε γευτώ

να νοιωσω τον παλμό σου

να κλέψω από σένα

να σε κάνω κτήμα μου

νοιώθω

η εικονα απο: blog.nachtling.com (ευχαριστω)

νοιώθω το κύμα να χαϊδεύει τον μηρό μου

δροσιά και ανατριχίλα

αφήνω το νερό, ηδονικά δροσερό

να με πάρει στην αγκαλιά του

να με κρατήσει στο χάδι το δικό του

στο ρυθμικό αγκάλιασμα

στην αλμυρή του γεύση

στο άγγιγμα που διαπερνά κάθε σημείο

κλείνω τα μάτια και ενθαρρύνω

τα χέρια που αγγίζουν την αλμύρα

τα χείλη που στεγνώνουν το νερό

και του κορμιού τη θέρμη

που αναδίδει αρώματα θαλασσινά

μια φλέβα που χτυπάει στο λαιμό

ένα ζευγάρι μάτια λιγωμένα του ήλιου τις αχτίδες

στις πυρωμένης άμμου την απέραντη αγκαλιά

θα αφήσω τις αισθήσεις μου

στου πυρωμένου βράχου την πυγμή

θα σπείρω τα φιλιά μου

οργη

ψάξε στη κόρη του ματιού μου

μια θάλασσα φουρτουνιασμένη

δέσε το πλοίο σου μακρυά μου

μην τύχει κ στα βράχια τσακιστεί

μαζεύτηκαν τα σύννεφα

βαριά και μαύρα

μαύρα και αγριεμένα

με κεραυνούς στην πλώρη τους

για να τους σπείρουν

στης πράσινης ματιάς τα μαύρα βάθη

και τα πουλιά χαθήκανε

μες στις βροντές που οργισμένες ακούστηκαν

και σκίστηκαν οι ουρανοί από τους κεραυνούς μου

και χάθηκαν απόψε τα αστέρια

και η φύση ντύθηκε οργή

και η φύση ντύθηκε κακό

και ούτε καράβι να σταθεί

απόψε και τα βράχια θα ραγίσουν

απόψε τα κύματα θα αφρίσουν

θα σπάσουν τον θυμό τους σε ακρογιάλια

κεντημένα με σπηλιές

ώσπου να βγουν τα μυστικά τους

ώσπου να ακουστεί η κραυγή μου

ώσπου στερέψει η οργή

ώσπου να ξημερώσει

ΚΑΜΠΥΛΕΣ ΕΥΘΕΙΕΣ

Ευθείες τραβηγμένες με χάρακα
φτιάχνουν εικόνες στο μυαλό μου
Κάπου ακουμπούν και κάπου χωρίζουν
αφήνουν τα σημάδια τους

Ενώνω τις άκρες τους
-έχουν άκρες οι ευθείες?
Την αρχή και το τέλος τους
-έχουν αρχή και τέλος?
και φτιάχνω καμπύλες
καμπύλες όλων των ειδών

Ω,ψυχή μου ανταριασμένη!
Εσένα ποιος θα σ'ερμηνεύσει?

σε σένα μανούλα μου

Παρακάτω βρίσκεται η εικόνα στη διεύθυνση: www.art.com/.../sarah-malin-mothers-love.htm

σε σένα μανούλα ανήκει τούτη η γραφή

σε σένα

που μας μεγάλωσες με αγάπη

που στερήθηκες για το κάτι παραπάνω μας

που ξενύχτισες στο πλάι μας

που έκρυψες καλά τα μυστικά μας

που έκανες πως δεν κατάλαβες τα "στραβά" μας

που στάθηκες άγρυπνος φρουρός στις χαρές κ τις λύπες μας

που μας έμαθες το δίκαιο και το σωστό

σε σένα που ...

με τι λόγια να περιγράψω την αξία σου μαμά?

σε ευχαριστώ μόνο θα πω και θα σου χαρίσω την ανάρτηση τούτη

χωρίς φτιασίδια και διορθώσεις

έτσι απλά, ταπεινά , βαθιά από την καρδιά μου

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΜΑ

που υπήρξες στη ζωή μου μητέρα, μάνα, μαμά

Φωτεινή

σε θελω...ξανά

η φωτογραφία ειναι προσφορα του φίλου blogger ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ

ΣΕ ΘΈΛΩ

ΣΕ ΘΈΛΩ ΞΑΝΑ

ΝΑ ΤΥΛΙΞΕΙς ΤΟ ΓΥΜΝΌ ΚΟΡΜΊ ΜΟΥ

ΣΦΊΞΕ ΜΕ ΔΥΝΑΤΆ

ΚΑΙ ΠΆΛΙ ΦΊΛΑ ΜΕ

ΟΠΩς ΕΣΎ ΓΝΩΡΙΖΕΙς

ΚΑΙ ΑΓΆΠΑ ΜΕ

ΟΠΩς ΕΣΎ ΜΠΟΡΕΙς

ΚΡΑΤΏ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΣΟΥ

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΈΝΑ

ΦΙΛΏ ΤΑ ΔΆΧΤΥΛΆ ΈΝΑ ΈΝΑ

ΚΑΙ ΕΞΕΡΕΥΝΏ

ΤΙς ΑΚΡΕς ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΏΝ ΣΟΥ

ΚΛΈΒΩ ΤΗ ΓΕΎΣΗ ΣΟΥ

ΜΕ ΜΆΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΆ

Η ΑΝΆΣΑ ΣΟΥ

ΣΤΙς ΡΙΖΕς ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΏΝ ΜΟΥ

ΝΑ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙς ΜΈΣΑ ΜΟΥ

ΌΛΑ ΜΑς ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ

ΚΑΙ Η ΑΓΚΑΛΙΆ ΣΟΥ

Ω, Η ΑΓΚΑΛΙΆ ΣΟΥ

ΚΑΡΆΒΙ ΠΟΥ ΆΝΟΙΞΕ ΠΑΝΙΆ

ΜΑΖΊ ΤΟΥ ΝΑ ΑΡΜΕΝΊΣΩ

τέλος βδομάδας

Τέλος βδομάδας. Τέλος ημέρας. Μπαίνεις στο σπίτι. Τα κλειδιά στον πάγκο της κουζίνας. Θα τα χρειαστείς ξανά αύριο. Αύριο το πρωί.

Βγάζεις παπούτσια ¨Ένα γλυκό μούδιασμα. Να γεμίσεις την μπανιέρα. Να ρίξεις μέσα τις στιγμές της μέρας. Της βδομάδας. Μαζί με το κορμί που διψά για το χάδι. Του νερού το χάδι. Διψά. Να απλώσεις τη σκέψη σου, να την αφήσεις να παίξει ανέμελα μέσα σε αφρούς που μυρίζουν γιασεμί. Ποτό σε χαμηλό ποτήρι. Δίπλα στο ζεστό νερό που σε φιλοξενεί στην αγκαλιά του.

Τελικά ναι, δε μένει παρα να το παραδεχθείς. Η ΖΩΉ ΜΠΟΡΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΩΡΑΊΑ! Αυτό και αν είναι ανακάλυψη φίλε μου! Να μπορείς, ανάμεσα σε αφρούς κ αλκοόλ, να παραμερίζεις τις αναποδιές και τις γκρίνιες και να κρατάς το καλύτερο κομμάτι της ημέρας. Και να διαπιστώνεις πως, ναι, η ζωή σου δίνει το δικαίωμα να λες ότι είναι όμορφη.

Χωρίς στολίδια, χωρίς πλούτη, χωρίς ξέφρενα πάρτι, χωρίς επεισοδιακούς έρωτες, χωρίς βαρυσήμαντες κουβέντες, χωρίς.., χωρίς..., χωρίς... Έτσι απλά είναι όμορφη. Γιατί ο ήλιος ήταν σήμερα λαμπερός ή η βροχή είχε ένα ρυθμό ρομαντικό. Γιατί εκείνο το ανέκδοτο που άκουσες το πρωί το θυμάσαι και γελάς και γιατί , για θυμήσου , εκείνο το παιδάκι πως ξεκαρδίστηκε με τη γκριμάτσα που του έκανες! Η κούπα του καφέ σου έγραφε "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" και κάποιος σου χαμογέλασε και σου κλείσε το μάτι! Και αλήθεια το βράδυ έχεις κάπου να γυρίσεις χρησιμοποιώντας τα κλειδιά ΄που όλη μέρα έπαιζες στα χέρια σου!

Μα αλήθεια, τί τύχη αυτό το αφρόλουτρο με το τόσο γλυκό άρωμα! Αγγίζεις το δέρμα σου, μμμμ, το αγαπάς αυτό το δέρμα. Σήμερα σκέφτεσαι να του χαρίσεις την πολυτέλεια ενός ενυδατικου γαλακτώματος Και στο μυαλό σου, αυτό το κουρασμένο, λίγη μουσική από την αγαπημένη σου ενώ φλερτάρεις με το ποτό σου.

Και βουλιάζεις στου νερου την αγκαλιά. Και αφήνεσαι στου αφρού το χάδι. Και αγκαλιάζεις το κορμί σου και του λες πόσο το αγαπάς. Και του υπόσχεσαι να του χαρίσεις κάθε τι όμορφο και καλό γιατί .... το αξίζεις και επιπλέον, σήμερα παραδέχθηκες πως ναι, η ζωή μπορεί να είναι και ωραία.

στο σκοτάδι

η φωτογραφία δανεισμένη απο1453-2009.pblogs.gr--ευχαριστώ

να σβήσουν τα φώτα

να κλείσει το ρεύμα

και να σταθούμε αντίκρυ

τις ανάσες μας να ακούσουμε

να αγγίξουμε

να μυρίσουμε

του ανθρώπου μας την ύπαρξη

να ψηλαφίσουμε

τα χείλη που αγαπάμε

να ζωγραφίσουμε τις χιλιάδες αγκαλιές

χιλιάδες σ αγαπώ

με τις αφής μας τις κουβέντες

να αφουγκραστούμε τις φωνές μας

χωρίς τους ήχους των ηλεκτρικών μας συσκευών

που την ευτυχία μας ρυπαίνουν

να μιλήσουμε

για τα τότε και τα τώρα

να γελάσουμε δυνατά

πιο δυνατά

και επιτέλους

να σβήσουν τα φώτα

και με τη φλόγα ενός κεριού

να ξαναγνωριστούμε

εμείς

οι οικείοι

Στη σκέψη μου ταξίδεψες

Στη σκέψη μου ταξίδεψες

στης άγραφης σελίδας μου

το πλάτος χάραξες πορεία

σκάλισες γράμματα όμορφα

τα τόνισες, τα στόλισες

με όμορφες εικόνες

με μπόλικα θαυμαστικά

Στη σκέψη μου ταξίδεψες

στην παραλία μου την ήσυχη

στην αμμουδιά την απαλή

είδα τα βήματα σου

να προχωρούν ανάλαφρα

χνάρια αφήνοντας

σιωπηλά να ακολουθώ

Στη σκέψη μου ταξίδεψες

στο κάδρο του γραφείου μου

ένα χαμόγελο ζωγράφισες

με ένα μαρκαδόρο παιδικό

να το κοιτώ

και να χαμογελώ και γω

μαζί του

Στην σκέψη μου ταξίδεψες

μες του καρνέ μου

τις άστατες σημειώσεις

μέσα στις καθημερινότητας

μου την αντάρα

μέσα στο βιαστικό ξεφύλλισμα

των ραντεβού μου

Στη σκέψη μου ταξίδεψες

έγινες στίχος μυστικός

κάποιου ποιήματος

που σκάρωσα αργά το βράδυ

ανάσα μου

δε θα σου δώσω τίποτα δικό μου

Να ακουμπήσω την ψυχή μου

της καρδιάς μου τους χτύπους

να συνοδεύσω

σιγομουρμουρίζοντας

ένα τραγούδι ξεχασμένο

σε ρυθμό αλλοτινό

με στίχους-αναμνήσεις

που πλέκουν στα κλαδιά τους

φωλιές για τα παράπονα που θρέφω

Να σύρω το χέρι στο χαρτί

και να χαράξω γράμματα

σκιές ολόφωτες

σε μια ανυποψίαστη αλήθεια

πληγές ματώνοντας

πληγές σκαλίζοντας

Στρέφω το βλέμμα μου εντός μου

δυο σκαλοπάτια δεξιά

δυο κρίνα στο περβόλι το δικό μου

δυο ψυχές δυο λάβαρα

Δε θα σου δώσω τίποτα δικό μου