ΑΝΙΧΝΕΎΩ ΤΟΝ ΠΌΝΟ

ΑΝΙΧΝΕΎΩ ΤΟΝ ΠΌΝΟ

και τον κρατώ στην χούφτα

και τον ελέγχω μην τον χάσω

γιατί μαζί του

θυμάμαι εσένα εσένα

που είσαι μακρυά μου

εσένα που μου δειξες γιατί πονώ

εσένα που με έβγαλες από το Γολγοθά

της θολής εικόνας

τώρα ξέρω

ξέρω τί θέλω

ξέρω γιατί πονώ

τώρα ξέρω

τί με κάνει το βράδυ

να κοιτώ τα άστρα

τώρα ξέρω

γιατί το σύννεφο αγκαλιάζω

και τρέχω το ξημέρωμα

για να σε βρω

τώρα ξέρω

πως μια στιγμή

μπορεί να γίνει λόγος ύπαρξης

μέσα στον πόνο

και να μας λυτρώσει

εμπνευσμενο απο την αναρτηση του μπλογκερ

ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ

στο δρόμο

Είπα θα φύγω

και έφυγα

σε δρόμους που τα όνειρα

χωρούν ελπίδες

σε δρόμους που τα όνειρα

γεννούν ελπίδες

Είπα θα γύγω

και έφυγα

σε μονοπάτια νιόφερτα

του νου περπατημένα

Και δε νοστάλγησα στιγμές

και δε νοστάλγησα πηγές

λίγο να ξαποστάσω

χάραξα δρόμο ανοιχτό

και με γαλάζιο ουρανό

τρέχω

και ίσως προφτάσω

προστάτεψε τα ματια μου

ΚΡΥΨΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΣΤΙΣ ΧΟΥΦΤΕς ΤΙς ΔΙΚΕς ΣΟΥ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠ ΌΤΙ ΒΛΕΠΩ

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥς ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣΑ

ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΑ

ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥς ΠΟΥ ΧΑΡΙΣΑ

ΤΟ ΑΘΩΟ ΕΚΕΙΝΟ ΒΛΕΜΜΑ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΜΕ ΑΠΟ ΟΣΟΥς ΜΥΡΙΣΑΝ

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΑΡΩΜΑ

ΑΠΟ ΟΣΟΥς ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ

Σ ΑΓΑΠΩ

ΒΟΥΒΟ ΙΣΩς ΕΙΠΩΜΕΝΟ

ΚΡΥΨΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΣΤΙς ΧΟΥΦΤΕς ΤΙς ΔΙΚΕς ΣΟΥ

ΚΑΙ ΜΗ Μ ΑΦΉΣΕΙς ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ

ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΩ ΜΑΘΕ ΜΕ

ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗς ΦΩΝΗς ΣΟΥ

ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΜΗΣΕΙς ΤΟΛΜΗΣΕ

ΜΕ Τ ΑΓΓΙΓΜΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ

ΟΜΩς ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΗ ΜΕ ΔΕΙς

ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΑ.

καρτα απο μενα σε σενα

μακαρι να μπορουσα να σου μεταδωσω την αισιοδοξία μου,

κ το ποσο ομορφα νοιωθω με το τιποτα που εχω στα χερια μου

η μερα ειναι ηλιολουστη

ενα ηλιολουστο πρωινο στην καρδια του Δεκέμβρη

τα παραθυρα ανοιχτα, οι κουβερτες στο μπαλκόνι να λιάζονται

και μια ζεστή κουπα καφέ στο χέρι

η κουπα γράφει πάνω:

ευτυχια ειναι...οτι σε κανει να χαμογελάς

κρατω τις αγραφες καρτες των χριστουγεννων στο χέρι

φετος θα γράψω περισσότερες

φετος θελω να θυμησω σε ολους οτι οι γιορτες θα ναι πιο ζεστες

φετος θα περασω όμορφα

με ποιους κ που δεν ξέρω

μα τί σημασία εχει τελικα ?

οτι και να κάνω όμορφο θα ναι έτσι απλά γιατί .... το αποφάσισα!

συμμαζευω χαρτια

αναδομώ τον χώρο μου , κερδίζω τον χαμένο χρόνο μου

και ....σε σκέφτομαι!

σκέφτομαι εσενα, τον καθε φίλο κ φίλη, με τα καμποσα ονοματα

που εβαλες το λιθαράκι σου στις ωρες εκεινες

που αναθεωρουσα , που ανασυγκροτουσα τη ζωή μου

σε σενα λοιπον, φίλε κ φίλη θελω να φωνάξω πως

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟς ΘΑ ΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΦΕΤΟς ΘΑ ΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ Κ Ο ΗΛΙΟς ΛΑΜΠΕΙ ΜΕ ΧΑΜΗΛΕς ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕς

καλο υπολοιπο Κυριακης

σα ροδι...

σα ροδι που σπασε
βγηκαν εξω τα αισθηματα
σε χιλιες μυριες συγκινησεις

στιγμες τροχια που χαραξαν
και απλωσαν ατακτα
κυλισαν κατω απο του καναπε
τ αραχνιασμενο ποδι
κοκκινες στρογγυλες κηλιδες
μνημης κ αιματος απο το κοκκινο
το ροδι της καρδιας μου
με μια γευση στιφή που
ποτε δε συνήθισα


το χρωμα του εβαψε
τη λευκοτερη της συνειδησης μου γωνια
με αφελεια ρωτησα
πως να εξαφανισω τον λεκε

να φύγω...

Να φύγω αποφάσισα

απ' την πόλη τούτη

να σβήσω τις ασχήμιες της

να σβήσω των παπουτσιών τη σκόνη

που ύπουλα στις γωνιές στάθηκε

της ψυχής μου

να διώξω του γκρίζου τσιμέντου

την εκκωφαντική σιωπή

Δεν θέλω πια φωνές στοιβαγμένες

στους ορόφους του μυαλού μου

που να χαζεύουν τη βοή της ασφάλτου

Φανάρια με ζητιάνους,

φωτεινοί σηματοδότες

της μέρας που ακολουθεί

της νύχτας που σέρνεται

σε βρώμικες πλατείες

Να φύγω αποφάσισα

για ένα μέρος κοντινό μα απόμερο

να τους κοιτάζω όλους

της καθημερινής φρενίτιδας

τα ροζιασμενα χέρια

να ακουμπάνε τις χορδές

του κόσμου της μιζέριας

για να ακουστούνε δυνατά

οι νότες της αλήθειας

Θα φύγω

το αποφάσισα





εικονα δανεισμενη απο το akouseto.gr

μονο σιωπη

ξερεις
εχω τοσα να σου πω
μα απο που ν αρχίσω
ποια λογια να ναι αυτα
που ομορφα τα αισθηματα
να πελεκησουν
με ποιες γκριματσες της φωνής
και τί αποχρωσεις της γραφής
στα βλέφαρα να απλωσω
για να μπορεις σα με φιλας
τα ματια οταν κλεινω
να τα διαβάσεις μονομιας
για φυλαχτό στα δίνω

ανακυκλωση τωρα

η φωτογραφία απο
enotikosomatiodba.blogspot.com


ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΑΠΟΡΡΙΜΆΤΩΝ ΠΕΤΩ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ

ΤΑ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ΜΟΥ,ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΟΔΟΝΤΟΠΑΣΤΑ, ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΚΟΥΤΙ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗς ΖΑΧΑΡΗς ΣΤΡΙΜΩΧΤΗΚΑΝ ΚΟΝΤΑ ΚΟΝΤΑ
ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΚΑΙ Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΓΕΜΙΖΕΙ
ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ ΦΟΥΡΝΑΡΗ ΠΟΥ ΤΥΛΙΞΕ ΤΟ ΨΩΜΙ, ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΡΥΖΙ, ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΧΡΕΟς ΤΗς. ΓΥΜΝΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΤΥΧΟΥ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΟ, ΑΔΕΙΕς ΘΉΚΕς ΑΥΓΩΝ, ΦΛΟΥΔΕς ΦΡΟΥΤΩΝ, ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΣΟΝ, ΚΟΜΜΕΝΕς ΕΤΙΚΕΤΕς ΡΟΥΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥς ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ, ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΤΟΥ ΣΑΜΠΟΥΑΝ....
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΗΣΗς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗς, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ, ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗς ΖΩΗς ΜΟΥ, ΤΙς ΣΥΝΗΘΕΙΕς ΜΟΥ..

ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟς ΤΗς ΣΑΚΟΥΛΑς, ΕΙΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΟ , ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΠΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΤΕΓΡΑΨΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!
ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΧΕΔΙΑ ΜΙΛΩ! ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΣΩΡΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ....

ΘΥΜΑΜΑΙ
ΠΩς ΚΑΠΟΙΟς ΚΑΠΟΤΕ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΑΝΑΚΎΚΛΩΣΗ....

παντομιμα

..και σα να παρακολουθώ τις σκέψεις μου

και σα να κρίνω τις στιγμές μου...

σαν ένας μίμος

που αντιγράφει τις γκριμάτσες μου

μιμείται τη στάση του κορμιου μου

και γω

με τρόμο αναγνωρίζω

πως

ότι μιμείται ειναι

ΕΓΩ!!!

στέκομαι απέναντι του σκεφτική `

πρέπει να αποφασίσω τώρα

αν μου αρέσω

μα

τί επίπονη διαδικασία...!

με σκανδαλίζει η σκέψη

τί μύρια συναισθήματα θα μπλέκονταν

αν τροπο ειχε

ν αντιγράψει

να μου δείξει τη ζωη μου!

αυτος

ο διασκεδαστής του δρόμου

αυτός

ο παρατηρητής ψυχών..

η φωτογραφια ειναι απο
syriza-vyrona.pblogs.gr

κομπος

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ Μ ΑΦΗΝΕΙς

ΜΗ

ΜΕ ΠΝΙΓΕΙς

ΜΗ

ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΕΙς ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ

ΜΗ

ΣΚΟΤΩΝΕΙς ΤΟΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ ΜΟΥ

ΜΗ

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΖΕΙς

ΣΕ ΚΡΥΟΥς ΤΟΙΧΟΥς

ΜΕ ΖΕΣΤΑ ΧΡΏΜΑΤΑ

ΜΗ

ΑΣΦΥΚΤΙΩ......



Πηγή εικόνας: elixile.deviantart.com

πινελιες

θελω να ζωγραφίσω μες στη σκέψη σου
θελω τις σημειωσεις μου να κρατησω
μες του μυαλου σου τους διαδρομους
εικονες θολες
εικονες γυμνες
απο συναίσθημα κ φόβο
εικονες ξεδιαντροπες
στου ήλιου σου τις τολμηρες ακτίνες
με χρωματα αναμεικτα
και με χοντρα πινέλα
να δωσω σχήμα κ πνοή
στης τρομερης αντιληψης
τα βλεφαρίσματα
θελω την ωρα τουτη
μες τις μπογιες τα χερια να βυθίσω
και να αφήσω τις πολυχρωμες παλάμες μου
μες τις ψυχής σου τις σκοτεινες σελιδες
να σου δωρησω χρωμα κ ρυθμο
σε οσα αντικρυσες
ομως καμωθηκες πως δεν τα ειδες

βραδυ σαββατου

Γέμισα το ποτηρι μου κρασι

εκεινο με την φινετσατη όψη

Το ακουμπω στο τραπεζακι και το κοιτω
απο αποσταση

Αφήνω τη σκέψη μου να σεργιανίσει αλήτικα
καθως

Βλέπω μεσ το ποτηρι δυο φιγουρες

να στροβιλίζονται

να κολυμπουν αέρινα μες το κρασι μου

Απόψε είναι η συντροφιά μου

αποψε οι αισθησεις πλέκουν στεφάνι

αποψε τα θελω στηνουν χορό

Κλείνω τα ματια και χάνομαι σε ήχους

γνωριμους
οικειους
σε φυσαλίδες που μεθουν

Κοιτω και παλι το ποτήρι

στου έρωτα χορευουν τον ρυθμο

Τωρα πια ξερω
το ξημέρωμα θα δω τη συντροφιά μου

να κοιμαται
σε μια γουλια κρασι

του ακριβου μου κρύσταλλου

απανω στα χναρια
που τα χειλη μου αφησαν

να κρυφακουσω ασε με

κράτησε την κουρτίνα σου ανοιχτή
θέλω να δω μέσα στην κάμαρα σου
θέλω το φως να ξεχειλίσει αυθάδικο
από του παραθύρου σου την πόρτα
για να χαζέψω τα μικρά σου μυστικά
και να σταθώ στα χρώματα των τοίχων
να κρυφακούω στιγμές
φυλακισμένες στην υφή των ρούχων
να ζωγραφίσω όνειρα
στου πορτατίφ σου τις φωτοσκιάσεις
τώρα που λείπεις να κουρσεψω
απ τα σκεπάσματα της σκέψης σου
εκείνη τη γωνιά που εξέχει

στα βοτσαλα μας

κρύβω των ματιών μας τις ανάσες

στο σήμερα και στο ποτέ

χαμογελώ στη σκέψη σου

κρίνα τα λόγια και το γέλιο σου δροσιά

κλαδιά τα βλέμματα φυλάκισαν αισθήσεις

στίχοι βαρκούλες μας αρμένισαν

σε βότσαλα που είναι δικά μας

απόψε θα κατασκηνώσω στα λημέρια μας

απόψε θα με νανουρίσεις με

ένα παραμύθι

παραιτηση

παραλια Μωλος στη Σκυρο


ερήμωσαν τα πέλαγα
νέκρωσαν οι ακρογιαλιές
τα κύματα ημέρωσαν
κόπασε ο αέρας
φώτισε ο ήλιος τις σκιές
άδειασαν οι αγκάλες
ούτε οι αγάπες χωρούν πια
ούτε τα μίση έχουν θέση
ούτε η χαρά της προσμονής
λιμάνι βρήκε να μπει..

μια κιτρινη βαρκα..

φωτογραφία τραβηγμένη από τα Μαγαζιά της Σκύρου


Βγήκα πρωί στο μικρο μπαλκόνι.Ένας καφές συντροφιά. Ένα σεντόνι κουβάρι παρατημενο στη γωνιά του κρεβατιού μου.
Μια αίσθηση ανέμου. Κοιτώ τη θάλασσα. Άλλωστε για τον λόγο αυτό δε διάλεξα το μέρος τούτο? Να κοιτώ τα κύματα να σπάζουν στους βράχους. Να πετούν τα νερά τους ψηλά. Άσπροι αφροί σε βαθύ γαλάζιο.
Μια αμμουδιά ολάκερη. Και μια κίτρινη βάρκα.
Παραφωνία ή αντίδραση;Αντίσταση!
Αντίσταση στην ερημιά του τόπου.
Μια κίτρινη βάρκα. Μια απόδραση. Μια εξόρμηση.
Για που αλήθεια;
Ποιος νοιάζεται εν τέλει;

μπιλιες

Τελικά
ψάχνω δυο μπίλιες

δυο μπίλιες που κύλισαν
που γλίστρησαν

λίγο στα δάχτυλα σκάλωσαν
και έπειτα έφυγαν
και κρύφτηκαν
και φώλιασαν

για λίγο

και δώσανε νότες μυστικές
και δώσανε μελωδίες
μάγεψαν την ψυχή
κλέψανε κάτι από ουρανό

και πάλι κύλισαν
και πάλι γλίστρησαν

για να σταθούν λίγο πιο κάτω
σε άλλη ακίδα της ζωής μου

και όλο κυλούν
και όλο τις ψάχνω
και όλο....

δυο μπίλιες ψάχνω

όλα πια περασμενα..

Μου ζητάς αγκαλιά μα τί να σου δώσω;
Με ποια ψυχή κ ποια καρδιά
με ποιο απόθεμα αγάπης;
Δεν έχω πια
Δεν υπάρχεις εσύ
Δεν υπάρχουμε εμείς
Είναι ο κόσμος αλλιώς
ειν τα μάτια σου ξένα
Μη γυρεύεις αγάπη την ανέμισες όλη
μη γυρεύεις πια κάτι
δεν υπάρχω για σένα
Στη γωνιά μου ζαρώνω με τα χέρια σφιγμένα
τα κομμάτια ενώνω , τα κρατάω για μενα
όλα πια περασμενα..

πήγα ξανά από το σπίτι τους
μόνη
πεζή
ήταν εκεί
πατέρας κ γιος
σε ένα τοπίο εγκατάλειψης
ένα τόπο μιζέριας
ο ένας έμεινε απαθής
ο άλλος κλαφτηκε
δεν έχει νερό
ούτε καφέ να κάνει
δεν εχει τίποτα
λυπηθηκα την τόση μιζέρια
την τόση μοιρολατρία
κινήθηκα λιγάκι μέσα στα δωμάτια
όπου η ερημιά
από τους τοίχους ενέδιδε μπόχα
βρήκα καφέ κ έκανα
για μένα
ψαχούλεψα και βρήκα
παλιά μπλουζάκια μου
λευκά αραχνοΰφαντα
μα
τα είχα ξεχασμένα
κ να φόρεμα λευκό
δανδελα κ τριαντάφυλλα
τι τάχα ήθελε αυτό εδώ?
τα μάζεψα προσεκτικά
ένα πακέτο τα κάνα
και έφυγα
από την πίσω πόρτα
ξαλαφρωμενη

ναυαγιο

...και ύστερα μόνη κάθισα

στο μονοπάτι εκείνο

που μου μαρτύρησε στιγμές

και που μου είπε λέξεις

Κι ύστερα αναρωτήθηκα

πως ξεκίνησαν όλα

πως άπλωσα το χέρι μου

πρόσφερα την καρδιά μου

μα μόνη πιότερο από πριν

έμεινε η αγκαλιά μου

Και κοίταξα ολόγυρα

της θάλασσας το χρωμα

και πάλι αναρωτήθηκα:

πόσα ναυάγια ακομα;